Cytaty na temat ukłon (10 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Faceci uwielbiają dominować. To facet chce być w związku gwiazdą. Chce wchodzić na imprezę z reprezentacyjną kobietą, która się ukłoni i powie: „Dzień dobry. Jestem żoną Zdzisia i Zdzisio jest naprawdę niezły”. Faceci obawiają się kobiet, które ich w jakikolwiek sposób przewyższają, które mają własne zdanie i podejmują samodzielnie decyzje.”

Kasia Kowalska (1973) piosenkarka polska

Źródło: „Gentleman”, 2000

O kobietach , O facetach , O decyzjach

„A zresztą… małoż to bywa
Na świecie różnych wypadków?
Może się jednak zmienimy?
Adieu, Madame. Bądź szczęśliwa,
Kiedy się znów zobaczymy?
P. S.
Ukłony dla pięknych pośladków”

Julian Tuwim (1894–1953) polski poeta

Wiersze i aforyzmy, Jarmark rymów
Źródło: List do kobiety, s. 355

O kobietach

„deszcz zielony jak królewna-żaba
potem chmury lekkie (puch ze skrzydeł najmłodszego
spośród putti) ich dziwność wysoką
odbitą w oku kałuży
i rosę całą w ukłonach kiedy chwyta za rękę
i krokiem menueta biegniemy w długi korytarz
a za nami zostaje to co znajome i nie-świąteczne”

Aleksandra Olędzka-Frybesowa (1923–2012)

Źródło: scherzo, „Dekada Literacka” 1995, nr 2 (104)

„Przyszedłem tutaj w trakcie sezonu, więc nie oszukujmy się – to klub bardziej zrobił ukłon w stosunku do mojej osoby, niż wynikało to z potrzeby chwili. Cieszę się, że tu jestem, cieszę się, że dostałem szansę, bo mogli mnie zostawić na lodzie i pozwolić tylko trenować, a tak dołożyli mi do tego parę złotych.”

Łukasz Kadziewicz (1980) siatkarz polski

o powrocie do Olsztyna, gdzie w sezonie 2011/2012 był zawodnikiem AZS-u.
Źródło: To jest moje miejsce, mój klub http://www.indykpolazs.pl/news.php?id=1130

O oszukiwaniu

„Jeżeli uważamy, że przy całym szacunku dla naszej wyjątkowości, nie jesteśmy w skali kosmosu niczym szczególnym, musimy zdać sobie sprawę, że pozostawienie tak ogromnej ilości planet bez choćby odrobiny żywego tchnienia, byłoby chyba zbyt wielkim ukłonem matki natury w stronę rodzaju ludzkiego, nie mówiąc o marnotrawstwie miejsca na niespotykaną skalę!”

Przemysław Mieszko Rudź (1976)

Astronomia bez tajemnic

O matce , O naturze

„My się wszyscy jeszcze uczymy, a jest to ciężka nauka, ponieważ mamy trochę cięższe warunki niż na przykład Amerykanie. W Polsce jest mniejszy rynek i w związku z tym na filmy przeznacza się mniejsze pieniądze. Myślę, że najbliżej ideału takiego prawdziwego producenta jest Lew Rywin. Ja jestem producentem trochę z konieczności. Cały czas nie jest to jednak, być może na szczęście, taka funkcja producenta jak to ma miejsce w Ameryce. Grupa naszych producentów, to zwykle ludzie, którzy byli reżyserami i wiedzą na czym polega ten zawód. W tej chwili nasza kinematografia nie jest już kinematografią reżyserską, ale kinematografią producencką z ukłonem w stronę reżysera. Pozwalamy reżyserom na więcej niż bezwzględny i ograniczony producent amerykański. Choć w Ameryce nie brak wybitnych producentów o reżyserskiej proweniencji, takich jak Steven Spielberg czy Sydney Pollack.”

Juliusz Machulski (1955) polski reżyser filmowy

o produkcji filmowej.
Źródło: Rozmowa z Juliuszem Machulskim http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=1671

O pieniądzach , O szczęściu , O ludziach , O myślach

„Ada Sari była niezwykła, zaczynając od stroju. Przed wyjazdem do filharmonii i Teatru Wielkiego, gdzie jej towarzyszyłem, krawcowa projektowała jej stroje, a szewc z tego samego materiału robił buciki, zwane prunelkami. Miała ich 40 czy 60 par. Proszę pana – do każdej sukni prunelki. Na głowę zarzucała czarną woalkę z czarnymi kropkami, nazywała je muchami. Do tego szal wenecki spięty na dwa lwy, które w oczach miały brylanty. Na szyi na złotym łańcuchu zawieszała aparat do patrzenia, bo nie używała okularów, była to soczewka oprawiona złotem z brylantem w uchwycie. Dobierała garnitur biżuterii, czyli jeden rodzaj kamienia: brylanty, szmaragdy albo perły. Ada Sari żyła jak w akwarium – sama nigdzie się nie poruszała. W Ministerstwie Kultury prowadzony był kalendarz jej wyjazdów i minister wysyłał samochód. Pamiętam, podczas przerwy w Teatrze Wielkim szliśmy przez hol, ja młodziutki, szczupły chłopiec, ona wielka gwiazda, trzymała mnie pod rękę, a po obydwu stronach wszyscy gięli się w ukłonach. Ada Sari kłaniała się uprzejmie, ja pytałem: „Kim jest ten pan?”, a ona uśmiechnięta odpowiadała: „Nie mam pojęcia”, i szliśmy dalej.(…) Ona nigdy nie była w sklepie. Uczennice żartowały: „Maestra, ile kosztuje jajko?”. A ona: „Pięć złotych.””

Bogusław Kaczyński (1942–2016) polski dziennikarz i krytyk muzyczny

A kosztowało 40 groszy. Jej się myliły waluty, bo ciągle była w innym kraju.
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 29 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jmcal.htm

O samochodach , O gwiazdach

„Naiwniak wyobraża sobie, iż można zachować godność osobistą w ramach komunizmu. W jaki sposób? Poprzez jego negowanie. Nie wstępując do partii lub jej przybudówek, nie głosując, nie klaskając, nie uczestnicząc et cetera. Grubo się myli. Godność odbierana jest mu codziennie za pomocą tak zwanych realiów życiowych, przez konieczność owych „załatwiań”, dzięki brakowi wszystkiego i w konsekwencji przymusowi załatwienia wszystkiego drogą tysięcznych, poniżających zabiegów, podchodów, lizusowskich uśmiechów, pokornych ukłonów i podłych kompromisików, łapówek, kłamstewek, usług i donosów, i czego tam jeszcze!”

Waldemar Łysiak książka Dobry

Dobry
Źródło: s. 95

O uśmiechu , O zachowaniu , O pomocy

„Ukłon: grzeczność gratis.”

Antoni Regulski

„Ada Sari była niezwykła, zaczynając od stroju. Przed wyjazdem do filharmonii i Teatru Wielkiego, gdzie jej towarzyszyłem, krawcowa projektowała jej stroje, a szewc z tego samego materiału robił buciki, zwane prunelkami. Miała ich 40 czy 60 par. Proszę pana – do każdej sukni prunelki. Na głowę zarzucała czarną woalkę z czarnymi kropkami, nazywała je muchami. Do tego szal wenecki spięty na dwa lwy, które w oczach miały brylanty. Na szyi na złotym łańcuchu zawieszała aparat do patrzenia, bo nie używała okularów, była to soczewka oprawiona złotem z brylantem w uchwycie. Dobierała garnitur biżuterii, czyli jeden rodzaj kamienia: brylanty, szmaragdy albo perły. Ada Sari żyła jak w akwarium – sama nigdzie się nie poruszała. W Ministerstwie Kultury prowadzony był kalendarz jej wyjazdów i minister wysyłał samochód. Pamiętam, podczas przerwy w Teatrze Wielkim szliśmy przez hol, ja młodziutki, szczupły chłopiec, ona wielka gwiazda, trzymała mnie pod rękę, a po obydwu stronach wszyscy gięli się w ukłonach. Ada Sari kłaniała się uprzejmie, ja pytałem: „Kim jest ten pan?”, a ona uśmiechnięta odpowiadała: „Nie mam pojęcia”, i szliśmy dalej.”

Ada Sari (1886–1968) śpiewaczka polska

Źródło: Dariusz Zaborek, Ja, Maria Callas, „Gazeta Wyborcza”, 29 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jmcal.htm

O samochodach , O gwiazdach