
Źródło: Na marne, rozdz. XII, wyd. S. Demby, Warszawa 1901, s. 172.
Na marne – powieść Henryka Sienkiewicza, która ukazała się w 1872 r. Sienkiewicz próbował swoich sił jako powieściopisarz już w latach 1865-1866, ale z pięciu rozpoczętych powieści ukończył jedną, zatytułowaną Ofiara, którą później spalił. Prace nad powieścią Na marne rozpoczął przypuszczalnie jeszcze w Warszawie w 1868, a kontynuował w Bielicach pod Sochaczewem, gdzie przebywał jako guwerner u książąt Woronieckich. Podstawowy zrąb tekstu ukończył w 1870, wygładzał go przez kolejny rok. Starając się o druk powieści, Sienkiewicz, korzystając z pośrednictwa Konrada Dobrskiego, wysłał ją do Józefa Ignacego Kraszewskiego, właściciela drukarni w Dreźnie. Kraszewski w tym czasie sprzedał drukarnię, ale wystawił pozytywną opinię powieści Sienkiewicza. Według autora o wydanie powieści zabiegały Bluszcz i Gazeta Warszawska. Ostatecznie ukazała się w Wieńcu w odcinkach, które ukazywały się od 7 maja 1872 do 26 lipca tego roku.
Źródło: Na marne, rozdz. XII, wyd. S. Demby, Warszawa 1901, s. 172.
„Nie rzeczywistość sama, ale serce, z jakiem ku niej przystępujemy, daje rzeczom kształty i kolory.”
Źródło: Na marne, rozdz. IV, wyd. S. Demby, Warszawa 1901, s. 68–69.
„Głowa mędrca, śpiąca na piersiach kobiety, to największy tryumf miłości.”
Źródło: Na marne, rozdz. IX, wyd. S. Demby, Warszawa 1901, s. 131–132.