„Sport zagęszcza na małej przestrzeni to, co w życiu rozrzedzone: dramatyczność, napięcie, tyle dziania się, gestów, tyle gry, walki z sobą…”

„Piszę i piszę i co z tego
Pióro się wypisało
Słowo się wysłowiło
I nic.
Tyle czasu
Tyle papieru
Tyle życia
I nic
Ani naprawdę słów
Ani naprawdę życia
Ani naprawdę prawdy…”

„Mam jeszcze na tyle małe dziecko, że wciąż nie jestem w stanie oswoić się z myślą, że jestem już babcią.”

„Lubię sport dla czystej zabawy, dla samej radości z gry.”

„Nawet jeśli nie jesteś szczęśliwym człowiekiem, nie potrafisz rozstać się z życiem, bo jednak jest wspaniałe. Daje tyle możliwości i tyle radości.”

„Lepiej byś już zapomniał
Potem będzie trudniej żyć
Wszystko na próżno co masz w sobie
tyle ciepła tyle czułych słów”

„Byli obcymi ludźmi, którzy spotkali się przypadkowo.
Znali się jeszcze przed początkiem Życia.
Na temat tego, co nastąpiło później, bardzo niewiele da się powiedzieć. W każdym razie nic, co oddzielało (według kryteriów Mammaći) Seks od Miłości. Albo Potrzeby od Uczuć.
Może tyle, że nikt nie patrzył przez oczy Rahel. Nikt nie spoglądał przez okno na morze. Albo na łódkę na rzece. Albo na przechodnia w kapeluszu we mgle.
Może tyle, że powietrze było trochę chłodne. Trochę wilgotne. Lecz bardzo ciche.
Co więcej można było powiedzieć?
Tylko tyle, że polały się łzy. Tylko tyle, że Cisza i Pustka pasowały do siebie jak łyżki położone jedna na drugiej. Tylko tyle, że z jednego pięknego gardła wydobywało się łkanie. Tylko tyle, że na twardym ramieniu w kolorze miodu odciśnięty był półokrąg zębów. Tylko tyle, że kiedy już było po wszystkim, długo leżeli wtuleni w siebie. Tylko tyle, że tym, co połączyło ich tej nocy, nie było szczęście, lecz straszliwy smutek.
Tylko tyle, że znowu złamali Prawa Miłości. Które stanowiły, kogo należy kochać. I jak. I jak bardzo.”

„Żeby mieć powodzenie w życiu, kobieta winna być na tyle wykształcona, by przyciągać głupich mężczyzn, i na tyle wulgarna, by kusić inteligentnych.”

„Nie mógłbym żyć bez lotnictwa, bez lotów i tej jakiejś urzekającej atmosfery lotniska. Duże przestrzenie, niby spokój – a jednocześnie napięcie, które mija po zakończeniu lotów.”

„Czy podobna, by w tak małej przestrzeni pomieściły się wizerunki całego wszechświata?”