„Nie trzeba do prawdziwej miłości wnosić nic z obłąkania ani nic podobnego do rozpusty.”

„Nieco obłąkania jest zawsze w miłości, lecz i w obłąkaniu jest nieco rozsądku.”

„Nawet miłość grzeszna jest miłością Boga – rozpusta rozłącza.”

„Nauka rozpusty podobna jest do zawrotu głowy; znajduje się w niej zrazu jakąś grozę pomieszaną z rozkoszą, niby na wysokiej wieży.”

„Wierność wyczerpuje się, gdy nie jest oparta na miłości, na prawdziwej miłości.”

„Wierność wyczerpuje się, gdy nie jest oparta na miłości, na prawdziwej miłości.”

„Nic tak nie zabija miłości jak wybuchy prawdziwej miłości u partnera.”

„Prawdziwej miłości nie można się oprzeć.”

„Wszystko, co jest podobne do miłości, chyba jest miłością.”

„Pierwej zbawienie duszy, a potem Polska” powtarzają nam prawowierni katolicy. I nie bierzmy tego zdania za czcze brzmienie, za chwilowe obłąkanie kwietyzmu religijnego. Nie widzieliśmy-ż w ostatnim naszym powstaniu ludzi, którzy je ściśle zastosowali? Jest ono logicznie wyciągnione z ducha katolicyzmu; za takie musimy je przyjąć – a przyjąwszy, cóż mamy z niego wnosić? Oto, że niepodobna być zarazem dobrym katolikiem i dobrym Polakiem.”