„To ktoś sam lub pewna społeczność z własnej woli, z własnego rozumienia obdarza kogoś lub jakąś instytucję autorytetem. Jest to dar swobodny, najczęściej spontaniczny, niespodziewany, a często przez obdarzonego nie tylko niewymagany, lecz wręcz niechciany. Nie ma zatem mowy o posłuszeństwie, ale choć ten obdarzony żadnego posłuszeństwa się nie domaga, istnieje pewien rodzaj podporządkowania, poddania się wyrażającego przekonanie, że warto się poddać.”

„Posłuszeństwo jest wielkim darem, jaki otrzymujemy w chrześcijaństwie. Ale to nie jest posłuszeństwo rozumiane jako poddaństwo. Proszę pamiętać, że posłuszeństwo w Piśmie Świętym nie ma nic wspólnego z poddaństwem. W naszej rzeczywistości, w krajach demokratycznych spotykamy się nie z posłuszeństwem, ale z poddaństwem. Wszystkie administracyjne instytucje domagają się od nas poddaństwa. Posłuszeństwo w rozumieniu biblijnym, chrześcijańskim jest niczym innym, jak wzajemnym zaufaniem. Pan Bóg nie wymaga od nas poddaństwa. On okazuje nam zaufanie i oczywiście czeka na odpowiedź. Kapłaństwo jest pewną wymianą zaufania z Jezusem Chrystusem.”

„Bogowie obdarzyli nas członkiem tyrańskim, który gwałtownością swego apetytu chce wszystko poddać swej woli.”

„W miłości kto nie pożera, sam jest pożerany, a jednak poddać się, szukać własnego szczęścia w szczęściu kogoś drugiego – to może być wyzwoleniem.”

„Kto raz doświadczył, że własną wolą rządzić się nie umie, ten powinien ze świadomością słabości własnej wolę swą poddać innej, wyższej i wykształceńszej.”

„Granatowa otchłań bydlęcych oczu jest jak lustro, w którym widzimy siebie jako ożywione mięso, obdarzone jednak pewnym rodzajem łaski.”

„W ustroju demokratycznym (…) lud poddany jest pod jarzmo woli własnej, a jest to straszliwa niewola! W istocie ludowi jest tak obca wola własna i tak sprzeczna z jego życzeniami, jak i wola króla.”

„To, co ma samowiedzę, istnieje i jest, i zwie się duszą. Pewni jesteśmy istnienia naszej duszy wcześniej, nim jesteśmy pewni istnienia własnego ciała. Oczywiście, świadomość jest pierwsza, ale tylko pierwsza dla mnie, nie sama w sobie. W rozumieniu odpowiadającym mojej świadomości ISTNIEJE, BO JESTEM ŚWIADOMY, ale w rozumieniu odpowiadającym mojemu ciału JESTEM ŚWIADOMY, PONIEWAŻ ISTNIEJE. Kto z tych dwojga ma racje? Ciało, to znaczy natura, czy tez świadomość, to znaczy Ja? Naturalnie, że Ja; bo jakżebym JA mógł SOBIE SAMEMU odmówić słuszności? Ale czy, ja mogę naprawdę oddzielić świadomość od własnego ciała, czy mogę myśleć sam i tylko sam?”

„Mistyk to ktoś, kto wyrzekł się własnego umysłu przy pierwszym zetknięciu z umysłami innych. Gdzieś w dzieciństwie, gdy jego pojmowanie rzeczywistości zderzyło się z cudzymi twierdzeniami, arbitralnymi rozkazami i sprzecznymi żądaniami, ogarnął go tak przemożny lęk przed niezależnością, że wyrzekł się rozumu. Mając wybór między "ja wiem" a "oni mówią", wybrał autorytet innych, wolał się podporządkować, niż zrozumieć, wolał wierzyć, niż myśleć. Wiara w nadprzyrodzoność zaczyna się od wiary w wyższość innych. Jego poddanie się przybrało formę uczucia, że musi ukryć brak zrozumienia, że inni posiadają jakąś tajemną wiedzę, której sam jest pozbawiony i że w jakiś niedostępny mu sposób potrafią tak zaczarować rzeczywistość, by odpowiadała ich życzeniom.”

„Natura mówi każdemu swemu stworzeniu: jesteś obdarzony pewnymi charakterystycznymi dla ciebie cechami po to, by poszerzać swój rodzaj, przedłużać go i bronić, bez względu na wszystko.”