„Z tym mnie żeście jeszcze nie widzieli.”

„Dziękuję wam za życzliwość w ogóle, a jak mówią w różnych gazetach, piszą, to słuchajcie, wiedzy szuka się u źródeł, a nie z plotek. Nigdy choćby nie wiadomo w jakich gazetach podawali i telewizorniach, czy telewizjach. Ja to nazywam telewizja i telewizornia. Tak, tak przekaziory.(…) A jak będziemy słuchać takich wiadomości, to trzeba sobie przypomnieć jedno ze stanu wojennego, i mówcie innym: „Chcesz dostać bzika słuchaj Dziennika”. Pamiętacie jak żeście mówili? Tak żeśmy mówili! I tak samo teraz ta walka z Kościołem to jest walka z narodem, to jest bardzo jasne, to trzeba widzieć.”

„Tam spotkałyśmy znajomego kleryka, brata mojej koleżanki Teresy Materskiej (obecnie biskupa seniora Edwarda Materskiego, byłego ordynariusza diecezji sandomierskiej). Rozmawiałyśmy z nim o klęsce 26 sierpnia. Przeżył bardzo „Nową mobilizację walczącej Warszawy”. Wiedział, że to było nasze dzieło. Pytał: „Jak to zrobiłyście, żeście się nie załamały. Przecież obiecywałyście Warszawie cud, a jest klęska?” Tłumaczyłyśmy mu, że cud polega na tym, że Warszawa poszła na Apel do nieba, na święto Matki Bożej. Warszawa wprawdzie – po ludzku biorąc – ginie w strasznej burzy, zanurza się w otchłań, ale w łodzi śpi Pan Jezus. Musimy zaufać. Do dzisiejszego dnia Ksiądz Biskup jest naszym przyjacielem. Powiedział kiedyś: „Ja nie dam na nie nic powiedzieć. Widziałem je w Powstaniu Warszawskim i widziałem jak wierzyły!””

„Nie powiedziałabym, że jeśli widzieliście jeden western, to widzieliście już wszystkie. Ale jeśli widzieliście wszystkie, to macie wrażenie, jakbyście widzieli jeden.”

„Ludzie najczęściej widzą to, co chcą widzieć.”

„Gdy widzę, przestaję słyszeć, gdy słyszę, nie widzę.”

„Widzę w tym pana i niewolnika, nie widzę narodu i jej naczelnika.”

„Gdy widzimy już tylko to, co chcemy widzieć, osiągnęliśmy duchową ślepotę.”

„Widzę tutaj żółć, ale nie widzę twej pychy.”

„Miłość pozwala widzieć to, czego inni nie widzą.”