„Ciało ma swoją osobną dziką duszę, która ożywa tylko wtedy, gdy jest się w ruchu, gdy biega się i skacze, gdy się walczy i wygrywa. I gdy ta dusza ożywa w mięśniach, w stawach, w płucach, we krwi pędzącej przez serce, wtedy się dopiero czuje, jak cudownie przyjemne jest samo istnienie i jak ono świeci w nas kosmicznym światłem.”

„Kiedy ciało słabnie, silniej czuje się duszę.”

„Otaczam się bielą i jej pochodnymi, bo dają mi poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Staram się żyć światłością. W mojej duszy jest też ciemność, z którą codziennie walczę. Nie zawsze wygrywam. Wtedy jest mi źle z samą sobą. Naprawdę kocham światło, jasność. To przejawia się nawet w otaczających mnie kolorach…”

„Indianin [Inka] wierzył w nieśmiertelność; uważał wręcz, że człowiek nigdy nie umiera, (…) że po śmierci jego ciało po prostu ożywa i nabiera mocy sił niewidzialnych.”

„Przetrąconą duszę widać tak samo jak nogę – wtedy brnąc przez życie, człowiek też kuleje.”

„W ciężkiej chorobie tkwi dobro. Kiedy ciało słabnie, silniej czuje się duszę.”

„Dusza dopiero wtedy oddaje prawdziwą cześć Bogu, kiedy się cieszy ze swojej nicości i przechwala w niemocy, a wszystką chwałę oddaje Bogu.”

„Bardzo możliwe, że człowiek odczuwa swoje istnienie dopiero wtedy, gdy czuje na skórze dotyk bezimiennej przestrzeni, która łączy nas z najdawniejszym czasem, ze wszystkimi umarłymi, z prehistorią, gdy umysł dopiero oddzielał się od świata i jeszcze nie zdawał sobie sprawy ze swojego sieroctwa.”

„Dusza i ciało są jak małżeństwo. Muszą zestarzeć się jednocześnie. Inaczej dusza zamęczy ciało lub ciało dusze.”

„Czas leczy ciało, modlitwa duszę, a miłość serce.”