„Wszystkich naszych najwybitniejszych pisarzy i poetów oskarżaliśmy o zdradę narodu. Największy poeta baroku Andrzej Morsztyn, największy w oświeceniu Stanisław Trembecki, Mickiewicz, Słowacki, Garczyński, Krasiński, Norwid, Prus, Wyspiański, Żeromski, Gombrowicz, Mochnacki i Brzozowski. Nazywaliśmy ich złymi Polakami, ba, nawet agentami rosyjskimi, niektórzy umarli w infamii, bo mówili rzeczy gorzkie i bolesne.”

„Norwid zawsze był niedoceniany i nawet do naszych czasów przeszedł nienależycie zauważony. Uważam, że był przede wszystkim wybitnym intelektualistą i znawcą człowieka, Polaków. Ponieważ wiele napisał o naszych narodowych wadach (podobnie jak Witkacy czy Gombrowicz), był niepopularny, spychany na bok przez tych, którzy pisali o nas z patosem. Więc Norwidowi na pewno należy się hołd.”

„To nasz największy problem, rozumie pan? Nie mamy tyle amunicji, żeby ich wszystkich sprzątnąć.”

„Moja Ofelia zrodziła się we mnie, z miłości do Stanisława Wyspiańskiego, wielkiego ponadczasowego Artysty. Cierpię, że Wyspiański nie jest należycie doceniany i honorowany przez nasze społeczeństwo – a to przecież Geniusz!”

„Myślę o sobie przede wszystkim jako o poecie, dopiero później muzyku. Żyłem jak poeta i umrę jak poeta.”

„Nasz poczciwy juedosceptycyzm jest uprawnioną krytyczną postawą poznawczą. W tym sensie judeosceptykami byli Stanisław Staszic i Bolesław Prus.”

„Dzień chrztu naszego to największy dzień naszego życia.”

„Największy rozum – do czasu milczeć i do czasu mówić.”

„Gdyby zapytać współczesnych Polaków o największą tragedię w dziejach Polski, mówiliby zapewne o dwóch niszczycielskich najazdach szwedzkich, o rozbiorach, powstaniach i zsyłkach na Sybir, o hitlerowskiej okupacji i o rządach komunistów lub przynajmniej o ich stalinowskiej fazie. W rzeczywistości największą tragedią, jaka dotknęła kiedykolwiek Polaków, tragedią, dużo większą i dotkliwszą niż tamte wszystkie razem wzięte, było niewolnictwo polskich chłopów.”

„Nie należy wszystkiego pokazywać. Wydaje się, że jest to trudniejsze w malarstwie, gdzie umysł przejmuje to tylko, co oczy dostrzegają. Poeta bez trudu poświecą lub pomija milczeniem to, co drugorzędne. Największą sztuką malarza jest zwrócić uwagę na to jedynie, co potrzebne.”