„Miłość nadprzyrodzona tylko wtedy może być praktykowana, wcielana i zamieniana w czyny, kiedy inne władze duszy są jej służebnicami, a samo ciało, za ich pośrednictwem, jej sługą!”

„(…) miłość – to dwie dusze w jednym ciele, przyjaźń – to jedna dusza w dwóch ciałach.”

„(…) wyższa harmonia i moc duchowa, którą świętością nazywamy, jest wynikiem głębszego poddania się duszy działalności czynników nadprzyrodzonych, które oczyszczają władze naszej duszy z ich wrodzonych niedomagań i spaczeń i dają im uzdolnienie do czynów przekraczających przyrodzone ich siły.”

„Ciało ma swoją osobną dziką duszę, która ożywa tylko wtedy, gdy jest się w ruchu, gdy biega się i skacze, gdy się walczy i wygrywa. I gdy ta dusza ożywa w mięśniach, w stawach, w płucach, we krwi pędzącej przez serce, wtedy się dopiero czuje, jak cudownie przyjemne jest samo istnienie i jak ono świeci w nas kosmicznym światłem.”

„Miłość! Płomień ogarniający ciało, duszę i umysł! Uczucie przenikające całe jestestwo, okrutne, a zarazem dające szczęście.”

„Dusza i ciało są jak małżeństwo. Muszą zestarzeć się jednocześnie. Inaczej dusza zamęczy ciało lub ciało dusze.”

„Tak samo jest i w dziedzinie nadprzyrodzonej. I tam nie mniejsze lub większe przeszkody i trudności przy wykonaniu czynu stanowią o jego wartości w oczach Bożych, ale miłość, z jaką go spełniamy.”

„Kiedy nie można żyć bez jakiejś istoty, bez tej jednej, i kiedy nie oddziela się jej duszy od jej ciała, co więcej, kiedy ciało przekłada się nad wszystko – to właśnie jest miłość, właśnie to.”

„Nienawiść, którą całkowicie pokonała miłość, zamienia się w miłość, a jest ona tym większa, niż gdyby nie poprzedzała jej nienawiść.”

„Otóż gdy idzie o życie nadprzyrodzone i jego naczelne czynności jakimi są wiara, nadzieja i miłość, nigdzie nie znajdziemy tak czystych i głębokich wzorów, jak w duszy Maryi.”