„Młodość w swoim natężeniu, w swojej mocy, męczy się sobą. Którejś nocy czy któregoś poranka człowiek przechodzi granice, osiąga swój szczyt i robi pierwszy krok w dół ku śmierci.”

„Śmierć zadaje nam ciosy swoimi widłami. Aż do otrzeźwień wstającego w nas poranka.”

„W prawdziwym nieszczęściu poznaje się swą własną cielesność i duchową moc, ustala się granice swoich „możliwości”, swej fizycznej wydolności i moralnej siły.”

„Człowiek sam tworzy większość swoich lęków. Żeby się nie nudzić, zamartwia się na każdym kroku. Ale po śmierci ustają powody, aby się lękać.”

„Człowiek jest jedynym żyjącym gatunkiem mającym moc działania na swoją zgubę i tak też działał w przeważającym okresie swej historii.”

„Strasznie się boję starości. Strasznie się boję tego, że mogę któregoś dnia stracić swoją młodość i energię którą mam, poczucie humoru, gdzie wiele rzeczy obracam w żart. Boję się starości, siedzenia w domu i oglądania kolejnych młodych osób, które będą po prostu skakały, i robiły to, co ja robię teraz.”

„Szczyt podobieństwa: móc się ogolić przed swym portretem.”

„Człowiek robi się podobny do swojego losu.”

„Nie wiem, jak się czuje człowiek, który przechodzi do historii, bo przechodzę pierwszy raz.”

„Łzy nic nie pomogą,
każda choroba tak się skończyć musi:
człowiek jest swoją najgorszą chorobą –
bój się nie śmierci, lecz zatraty duszy.
A to, że w życiu wciąż trzeba iść naprzód,
choć z każdym krokiem jest się bliżej grobu,
niech cię nie martwi – nie zatrzymasz marszu,
na to sam Pan Bóg nie dał nam sposobu.
Co do mnie, robię krok ostatni wreszcie.”