„Spalić tę dziwkę! Spalić mężobójczynię!”

„Jeśli po mojej śmierci znajdziesz jakiś mój rękopis, albo nawet pojedynczy akapit, który nie jest całkowicie zgodny z nauczaniem Kościoła, nie wahaj się tego spalić.”

„Z początku myślałem:
jest to balon ze skrzydełkami -
takem rysował kiedyś ludzi z okrągłym tułowiem oślim
i z cienkimi nóg zapałkami -
spaliły się, zanim wyrosłem.”

„A ja uciekłem, bo mnie męczy rap gra,
jeszcze chwil parę, musiałby mnie ktoś uwięzić w kaftan,
jestem za stary, żeby walczyć już o względy świata,
chcę wszystkie prace swoje spalić, jak przed śmiercią Kafka.”

„O „krowach” trzeba jednak pisać osobno, poświęcić im trochę miejsca. Najpierw pięć, sześć wizgów, a w chwilę później świst czegoś wielkiego jak smok. Woń spalenizny, tuman, zniszczenie. Ludzie wybiegali nago, odarci z odzieży, czarni jak Murzyni. Zabici samym podmuchem, o spalonych ciałach, w których często nie było nawet oczu. Jeśli były, to wytrzeszczone, białe, przeraźliwe. Bełkot spalonych na miazgę ust, twarze rozwarte w krzyku, którego się nie słyszy, pełne ogłuszenie. Po „krowach” zjawiały się sztukasy. Po trzy, nisko. Niewiele trzeba było czekać na grzechot czołgów.”

„Chciałem zniszczyć całe piękno, które nigdy nie będzie moje. (…) Chciałem spalić Luwr. Rozwaliłbym greckie rzeźby młotem kowalskim i podtarł się Moną Lisą. To jest mój świat, teraz. To jest mój świat, mój świat, a ci starożytni ludzie nie żyją.”

„Nie jestem artystą, chcę być sprzedajną dziwką. A żeby zostać dziwką, to dopiero trzeba mieć talent!”

„Dziwka to nie zawód. To moralność. Nie zakamuflowana dziwka to najwyższa moralność, jaką może dziś osiągnąć kobieta.”

„Opinia publiczna to dziwka.”

„Politycy – puszące się dziwki retoryki.”