„Miłość ludzka to najbardziej uderzający z paradoksów – istota wybrana staje się nią dzięki wartości, którą posiada tylko dla kochającego.”

„Jeśli miłość nie znajduje dla siebie żadnego przedmiotu, kochająca istota musi pokochać samą swoją miłość, pojętą jako coś zewnętrznego w stosunku do niej.”

„Miłość – radość widzenia, dotykania istoty kochającej i godnej kochania, odczuwania jej wszystkimi zmysłami, i tak blisko, jak to możliwe.”

„Dzięki przyjaźni staję się spokojniejszy, dzięki spokojowi bardziej przyjazny.”

„Miłość ludzka nigdy nie jest, tylko się ciągle staje.”

„Neopozytywista: istota człekokształtna, z którą nie ma ludzkiego porozumienia.”

„Więcej osób rozumie istotę człowieczeństwa – mam tu na myśli ludzkie słabości i wyzwania, przed którymi stają ludzie w różnych zakątkach świata – dzięki doświadczeniom kulturalnym, a nie dzięki sportowemu doświadczeniu współzawodnictwa.”

„Kiedy można być każdym, jest się nikim. (…) Z chwilą wszakże, gdy się posiada w sobie możliwość kilku naraz światopoglądów, kilku naraz systemów wartości, każdy z nich staje się jednym z wielu możliwych, żaden nie może być uważany za bezwzględny, wszystkie stają się tylko wytworami duszy ludzkiej w różnych tylko powstających warunkach. Wszystko staje się tylko wytworem duszy ludzkiej, który dziś jest taki, przy innych warunkach mógł być inny, wszystko staje się względnym, poza sobą dusza ludzka nie ma już żadnego oparcia, (…).”

„Miłość i sztuka nie obejmują tego, co piękne, lecz to, co dzięki objęciu przez nie staje się piękne.”

„Wypijmy za wspaniałe rtęciowe preparaty, dzięki którym nasza miłość staje się tak przyjemna!”