„Poprawia nieporządną rzeczywistość tak, jak poprawia się kwiaty w wazonie.”

„W moim pierwszym szwedzkim filmie była scena, w której główny bohater przychodzi do mnie z kwiatami. Starałam się grać jak najprościej. Jak w życiu. I widzę, że reżyser jest niezadowolony: „My się chyba nie rozumiemy – mówi. – Przecież on przyszedł do ciebie z kwiatami”. No właśnie, ja mu dziękuję, wstawiam kwiaty do wazonu. A on dalej: „Przyniósł ci kwiaty. To jest niesamowite”. „A cóż w tym niesamowitego? – pytam. – Bez przerwy ktoś do kogoś przychodzi z kwiatami”. „Nieprawda – odpowiada. – Normalnie gość może przynieść książkę, bombonierkę. Jeśli przynosi kwiaty, to będzie ci wyznawał miłość. Powinnaś być zaskoczona i zmieszana”. Ja bym na to nie wpadła. Na tym właśnie polegają różnice kulturowe.”

„Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza.”

„Kwiat jest uśmiechem rośliny.”

„I kobieta, i kwiat mają dni swoje.
Nie mają lat.”

„Kwiaty mają pstro w głowie.”

„Co to jest Budda? – Kwiat piwonii.”

„Kobieta to kwiat pachnący tylko nocą.”

„Kwiat, który się otwiera, nie czyni przy tym hałasu.”

„Można ścinać kwiaty, ale wiosny to i tak nie zatrzyma”