„Zaczęła głośno się śmiać. Mimo potwornego bólu. Przejdę tę łąkę… – pomyślała – przejdę całą… sama… bez Jej pomocy.”

„Bo jeśli nie przeszedłeś przez próbę smutku, nie zdobędziesz doświadczenia radości z tego, co wynikło z bólu.”

„Choć kolacja miała być prywatna i nieoficjalna, Effie Król podeszła do niej z całą powagą. Zaczęła swoje przygotowania od bólu głowy, potem przeszła do roztrzęsienia, a dalej płynnie do organizacji przedsięwzięcia o militarnej precyzji i rozmachu. Po drodze zastraszyła kucharzy i gorączkowo sprawdzała na przykład, jakiej łyżki używa się do jakiej zupy.”

„Jeśli zakładamy, że książka ta jest nie do sfilmowania, to pewnie tak jest i nie da się tego zrobić. Dlatego powinniśmy przejść na inny poziom i pomyśleć, jak ta książka powinna być sfilmowana?”

„(…) za pomocą przejść podziemnych, ciasnych i krętych, drążonych bez hałasu, umiem przeprowadzić drogę nawet pod fosami i rzeką (…).”

„To tak, jakby trzeba było przejść całą ciemną drogę, żeby w końcu ujrzeć blask słońca, i być właśnie tym indywidualistą, którym chcesz być przez całe życie…”

„Nie przejdą!”

„Nie przejdą!”

„Nie przejdą!”

„Jesteśmy stokrotnymi więzami z sobą powiązani. Sam człowiek przez życie przejść nie może, co krok potrzebuje pomocy i winien ją dawać innym.”