„Nieszczęściem Telimena siedziała śród dróżki;
Mrówki, znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki,
Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać,
Telimena musiała uciekać, otrząsać,
Na koniec na murawie siąść i owad łowić.
Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić.
Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył,
Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył… (…)
„A mnie tu mrówki gryzą”. „Gdzie?” „Koło kolana”.
Tadeusz ręką sięgnął – już mrówka złapana.
„Czy jeszcze?” „Pan się pyta a mrówki zuchwałe
Coraz to wyżej idą!” Za pończoszki białe
Sięgać musiał tym razem bohater szczęśliwy,
Że jednak krew nie woda, majtki nie pokrzywy,
Tadeusz sięgnął wyżej, gdzie w cieniu ukryte
Rosną wstydliwe włosy w pierścienie spowite.
Telimena syknąwszy padła na murawę.
Tadeusz porzuciwszy na mrówki obławę,
Otoczył ją ramieniem, ku sobie przycisnął,
Ogień tajemnych pragnień w oczach jego błysnął,
Ustami ust jej szukał – znalazłszy, w zapale
Rozpalonymi wargi miażdżył je zuchwale.
Telimena na razie, śmiałością zdumiona,
Odepchnąć zaraz chciała młodzieńca ramiona,
Sił jednak i oddechu w piersiach jej nie stało:
Dreszcz rozkoszy znienacka objął całe ciało,
Ubezwładnił jej członki, rzucił krew do twarzy.
A widząc, że Tadeusz na wszystko się waży,
Uległa. Lecz, że wiele doświadczenia miała:
„Ach! jeszcze kto zobaczy””

— Antoni Orłowski

z cicha wyszeptała.
Źródło: Mrówki – Spotkanie się pana Tadeusza z Telimeną w Świątyni Dumania i zgoda ułatwiona za pośrednictwem mrówek

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

nieszczęście , woda , pomoc , członek , krew , włosy , oddech , owad , doświadczenie , koniec , ciało , oko , ogień , twarz , pragnienie , usta , siedzenie , ramię , koło , gryźć , warga , pierścień , wiele , szukaj , biały , cichy , blask , porzucić , cień , bagaż , dróżka , mienie , murawa , sięgnąć , mrówka , ręka , środa , majtki , bohater , znalezienie , młodzieniec , dreszcz , widzenie , złapanie

Antoni Orłowski 1

1869–1921

Podobne cytaty

„Nigdy nie trzymaj się wyniośle,
coś z mrówki miej, nie pawia,
a jeśli kto ma uszy ośle,
to z nim się nie umawiaj.”

Konstanty Ildefons Gałczyński (1905–1953) polski poeta

Kronika olsztyńska (1950), Teatrzyk Zielona Gęś
Źródło: Straszny koniec Spóźnialskich, 1949

„Mrówki mają w życiu jeden cel.(…) Cały dzień pracują, żeby zdobyć jedzenie, rozmnażać się, zapewnić przetrwanie gatunku. Tak jak wielu ludzi. Większość ludzi. Praca, zakupy, dzieci, obiad, seks, sen… Dopiero kiedy tworzysz muzykę, piszesz wiersz, którego nikt nie zrozumie, malujesz obraz, a potem tniesz go na tysiąc kawałków, czytasz filozofię, pytasz, krzyczysz, płaczesz, szukasz doskonałości… Dopiero wtedy stajesz się… czymś więcej niż mrówką.”

Marcin Bruczkowski (1965) polski pisarz

Singapur, czwarta rano

„Wiadomo, iż mrówki czerwone prowadzą wojnę z mrówkami czarnemi i kradną im poczwarki, które po wykluciu się w niewoli stają się najlepszymi robotnicami, pilnemi i posłusznemi. Ludzkość biała w pewnym momencie swej historii znalazła się również wobec podobnej okazji; lecz nie tak mądra, jak mrówki czerwone, przez sentymentalizm pozwoliła uciec okazji, wyrzekając się pod wpływem chrześcijaństwa kompletnego i ostatecznego rozwoju cywilizacji. Czy nie jest to śmieszne, gdy wmawiają w nas, że niewolnictwo jest przeciwne naturze, podczas gdy spotykamy je jako objaw normalny i zupełnie naturalny u najintelgientniejszych zwierząt? […] Gatunki niższe, sąsiadujące z wyższemi a skazane na wymarcie, odnoszą olbrzymią korzyść z niewolnictwa, gdyż zapewnia im ono ciągłość życia i ten rodzaj rozwoju, który najbardziej odpowiada ich słabości.”

Rémy de Gourmont (1858–1915) Francuski poeta, powieściopisarz, i krytyk literacki

Źródło: Fizyka miłości. Rzecz o instynkcie płciowym, tłum. St. Michalski, Warszawa-Łódź 1911, s. 212–214.

„Zawsze, kiedy patrzyłam na gwiazdy, bałam się. Ich widok sprawia, że mam wrażenie, jakby moje życie było bez znaczenia.
– Masz rację. Bo jest bez znaczenia. Tak samo jak moje i każdego na tym świecie. Kiedy ktoś żartuje sobie z dzieciaków z mojej klasy, zawsze pytam, czy naprawdę uważa, że jego życie jest więcej warte od życia któregokolwiek z nich. Koniec końców wszyscy jesteśmy mrówkami.
– Nie jesteś zbyt poprawny politycznie, co? Powinieneś mówić, że życie każdego człowieka coś znaczy.
– Życie mrówki coś znaczy, tyle że nie aż tak dużo, jak mrówka sądzi.”

Graham Masterton książka Demon zimna

Demon zimna

„Tadeusz grał jedną ze swoich najważniejszych scen w tym przedstawieniu: rozmowę obłąkanego Leara z oślepionym Gloucesterem. Pod koniec tej sceny Lear ucieka swoim prześladowcom. Tadeusz wybiegł za kulisy, i jak potem się okazało, usiadł w fotelu, który był przygotowany do następnej sceny z jego udziałem. Tam, w kulisie czekał na swoje wejście nieżyjący już aktor Marek Obertyn i to on zobaczył, jak nagle Tadeusz spada z krzesła i opada na podłogę. Ja i kilku współpracowników, którzy oglądali próbę z widowni, usłyszeliśmy dziwny odgłos i krzyk, prawdopodobnie Marka. Pobiegliśmy za kulisy i zobaczyliśmy leżącego Tadeusza. Wszyscy myśleliśmy, że to jakieś zasłabnięcie, wiedzieliśmy też, że ma wstawiony rozrusznik serca. Szybko przyjechała karetka pogotowia i przewieziono go na OIOM. Razem z jego żoną Marysią Bojarską, która była też obecna na próbie, czekaliśmy w szpitalu na wynik badania. Po kilkudziesięciu minutach dowiedzieliśmy się od lekarza, że Tadeusza już nie ma z nami.”

Eugeniusz Korin (1954)

o okolicznościach śmierci Tadeusza Łomnickiego.
Źródło: Marek Zaradniak, Pędźmy za nim biegiem, biegiem!, „Polska Głos Wielkopolski” nr 44, 22 lutego 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/133662.html