„Przecież każde stworzenie ma element widzialny i niewidzialny. Widzialny jest ten słaby, niewidzialny zaś mocny i pełen życia.”

„W metafizyce średniowiecznej, w teologii, a także w potocznym światopoglądzie ugruntowało się przekonanie o znakowej naturze stworzenia. Każda rzecz widzialna (visibilium) okazywała się znakiem (symbolem) niewidzialnej (invisibilium); świat jako całość stawał się swoistym śladem (vestigium) Boga.”

„Najbardziej zafrapowało ją to, w jaki sposób miasto się porusza. Z oddali wszystkie jego ruchome elementy wydawały się podlegać jednemu prawu, niewidocznemu dla żadnego z osobna. Rzecznymi statkami poruszał mocny kontrapunkt, mocny jak magnetyczna siła, wyczuwało się go tak wyraźnie, jak widziało się ich sylwetki. Ich zawiłe kursy były jak niewidzialne nici.”

„Późno w nocy wszakże Belfast szepcze chłodnym tchnieniem, że nienawiść ma w sobie coś z Boga. Nie widzisz jej, bo jest niewidzialna, lecz jeśli zamkniesz oczy na wszystko poza nią i staniesz do boju, będziesz miał po co żyć.”

„Najmniejszy ptaszek nie spocznie na najwspanialszem drzewie tak, by nie poruszył najdelikatniejszych strun jego życia, owych niewidzialnych nici stanowiących rdzeń żywotności. Tak i umysł ludzki bywa równie czułym na najlżejsze słowo.”

„Jeżeli z gazet wyczytasz cokolwiek -
nie wierz w ich prawdę.
Jest inna, głębsza rzeczywistość życia:
zagmatwany gąszcz snu, świtu, jawy,
niewidzialnego dla cudzego wzroku.
W jednej chwili
żyjesz w dwóch światach i w podwójnym czasie
splecionym ciasno jak włókna sizalu
w tkaninie malowanej zielenią i żółcią.”

„Wóda nie uderza w ludzi słabych, ale mocnych. Bo tych słabych od razu by wykończyła. A ona lubi powoli, krok po kroku zabierać ci każdą osobę, każdą rzecz, każde uczucie, każdą cząstkę życia…”

„Nie każde stworzenie jest dla siebie stworzone.”

„Przychodzi w życiu godzina – jesteś jeszcze od niej bardzo daleko – kiedy znużone oczy znoszą już tylko jedno światło, to, które piękna noc, jak dzisiejsza, tworzy i sączy wraz z mrokiem; kiedy uszy nie mogą już słuchać innej muzyki prócz tej, którą gra blask księżyca na flecie milczenia. Gdzieś w połowie niewiadomego drzewa niewidzialny ptak siląc się skrócić dzień zgłębiał przeciągłą nutą otaczającą samotność; ale otrzymywał od niej odpowiedz tak jednomyślną, odzew tak nabrzmiały ciszą i bezruchem, iż można by rzec, że zatrzymał na zawsze chwilę, której bieg chciał przyśpieszyć.”

„Każde stworzenie jest smutne po cielesnym obcowaniu.”