„Bezsilność tak straszna, iż żadna rozpacz nie da się jej przyrównać. Coś z przegrania całego życia. Nieodwracalna klęska. Najchętniej bym spał. Noc, która mogłaby trwać dwadzieścia cztery godziny.”

„Ot, tak, żeby sprawdzić, jak to jest przez następne dwadzieścia cztery godziny powstrzymaj się od krytykowania kogokolwiek lub czegokolwiek.”

„Gdy umierał jakiś bibliofil, w dwadzieścia cztery godziny po wyprowadzeniu trumny tymi samymi drzwiami wyprowadzano bibliotekę.”

„Być zamkniętym w ciasnym pomieszczeniu z samym sobą przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, oto prawdziwe życie, bez chwili ulgi.”

„Wbijam [mojej córce] Lilli szpadel w brzuch co dwadzieścia cztery godziny. Zachowuje się lepiej i zyskała „szpadlowy zmysł”, który ostrzega ją przed niebezpieczeństwem.”

„Za mało Bóg czasu dał, na dzień tylko dwadzieścia cztery godziny wyznaczył, tak że nie ma nieraz czasu i na wyspanie się, a cóż dopiero na pokutę.”

„Piekło jest to miejsce odrzucenia od Boga. Ogień – to niepohamowana żądza duszy widzenia Boga i posiadania Go, która ją całą pożera, a nigdy nie spali. Rozpacz – to straszne słowo na wieki.”

„Co rano, kiedy się budzimy, czekają na nas dwadzieścia cztery nowiutkie, jeszcze nie napoczęte godziny. To bardzo cenny dar! Mamy szansę przeżyć je w taki sposób, by przyniosły nam i naszym bliźnim pokój, szczęści i radość.”

„W miejscu, w którym dotyk jego rąk jest taki sam jak dotyk skrzydełek motyla, w którym wskazówki zegarka obracają się przez dwadzieścia cztery godziny do tyłu, a ja zostaję zawieszona między nimi.”

„Nie ma wojny, od lat uparcie dziwimy się – wojny nie ma! Jest brzuch, jest dezodorant pachnący pod pachą przez dwadzieścia cztery godziny, jest filtr słoneczny, zaciek na okularach, poplamiona majonezem sukienka, ale wojny brak.”