„Nie mogę bez dreszczu wspominać tego strasznego czasu.”

„Czas omija miejsca, które wspominamy (…).”

„Niewinne istotki przygniecione siedmioma czy ośmioma warstwami,
Widok to straszny, zdolny wstrząsnąć najtwardszymi sercami:
A najgorszy ze wszystkiego i budzący grozę dreszcz,
Widok martwego czteroletniego chłopca w gruzach jest.”

„Prostuje się kręgosłup, gdy przebiega po nim dreszcz podniecenia.”

„Odzież sportowa w wielkich damach budzi dreszcz.”

„Był taki czas, kiedy myślałem, że mogę coś w sobie zmienić.”

„Czas, straszny lekarz, w ślepym bezrozumie leczy najdroższy ból wbrew sercu.”

„Ilekroć myślę o tych odkryciach, czuję dreszcz podziwu, a moje serce zaczyna bić szybciej. Nie mogę się temu oprzeć. Nauka jest zachwytem i rozkoszą.(…) Niemal każdy naukowiec w chwili odkrycia lub nagłego zrozumienia, doświadczył pełnego czci podziwu. Nauka – czysta nauka, nauka nie wykorzystywana do jakiegokolwiek praktycznego celu, ale dla siebie samej – budzi silne emocje u osób ją uprawiających, jak również u tych nienaukowców, którzy od czasu do czasu próbują zapoznać się z tym, co zostało niedawno odkryte.”

„Gdy w kręgu myśli słodkich, uciszonych,
Sprawy minione wspominać próbuję,
Wzdycham za stratą rzeczy upragnionych
I utracony czas znów opłakuję.”

„Kiedy wszystko się uciszyło, a kapłan grobowym głosem zawołał hic expiravit (tu skonał), wtedy jakby piorunem upadliśmy na twarz i drżącemi usty całowaliśmy straszną tę ziemię. Nie podobna opisać tego wrażenia, trwogi i smutku; wiem tylko, że mię przeszedł zimny dreszcz i że bieg własnej krwi czułem.”