„Już myślałem
że już
liść wawrzynu przywdzieje,
lecz niestety.
Ha cóż –
nie nam laury, woń róż,
których strzeże Machejek.”

„Z chochlikiem raz gwarzyło cielę:
Cóż warte łąki, kędy kwitną asfodele,
Lub gaje, kędy
rosną sławetne wawrzyny,

Jeśli wiodące do nich zarosły ścieżyny?
Cielaku, na to chochlik
odparł pełen gniewu,
Różnych dróg różne bywają zalety,
Niestety
Utarte zwykle prowadzą do chlewu.”

„Cóż ja jestem? Liść tylko, liść, co z drzewa leci.
Com czynił – wszystko było pisane na wodzie.
Liść jestem, co spadł z drzewa w dalekim ogrodzie,
Wiatr niesie go aleją, w której księżyc świeci.”

„[Abelard] używał (…) sformułowania nulla rosa est [łac. „nie ma róży”], by wskazać, że język może mówić albo o rzeczach, które przepadły, albo o rzeczach nieistniejących. (…) róża jest figurą symboliczną tak brzemienną w znaczenia, że nie ma już prawie żadnego: róża mistyczna i nie masz róży, która by nie zwiędła [wojna Dwóch Róż], róża jest różą [różokrzyżowcy], dziękuję za wspaniałe róże, świeżość i woń róż.”

„Opadając liść myślał,
Że jest dla wiatru
Drogowskazem.”

„Woń jest konaniem kwiatów.”

„Wspomnienia bywają kapryśne, niestety,
Zbyt wiele szczegółów lub tychże za mało,
Cóż z dat kronikarza, cóż z pióra poety,
Gdy nie chcą wspomnienia układać w całość.”

„Myśleć o przyszłości – cóż za luksus!”

„Listów miłosnych nie pisze się dla własnej satysfakcji, w miłości prawdziwy kochanek też nie myśli o sobie.”

„(…) strzeżonego cenzura strzeże!”