„Albo mamy rozmawiać poważnie, albo mamy rozmawiać o kuchni. Ja od kuchni wolę pokój. W kuchni bardzo źle się czuję, nie potrafię nic w kuchni robić.”

„Dzisiaj przeszukałem całe mieszkanie w poszukiwaniu pokoju. W końcu wieczorem znalazłem go w kuchni.”

„Szefową kuchni była pani Blutkind, ku­charka z Berlina. Z kolei kucharka Constance Manziarly przygotowywała potrawy zgodnie z zasadami diety. Na Fuhrera czekał specjalna „Kastanienwasser” oraz dwie butelki wody o temperaturze pokojowej, bo pił tylko taką. Nasza kucharka robiła mu „ciasto Fuhrera”: jabłkowe, pieczone na blasze, z rodzynka­mi, cynamonem, orzechami. To było ciasto! W nocy, o 3–4 nad ranem, Fuhrer przychodził do kuchni sam po kawałek. Ona była z tego bardzo dumna, że tak w środku nocy sięgał po jej ciasto.”

„Siedzę i słucham ciszy. Pokój jest po prostu wybielony wapnem. Czasem na białym suficie wystrzeli kurza łapka pęknięcia, czasem płatek tynku obsuwa się z szelestem. Czy mam zdradzić, że pokój mój jest zamurowany? Jakżeż to? Zamurowany? W jakiż sposób mógłbym zeń wyjść? Otóż to właśnie: dla dobrej woli nie ma zapory, intensywnej chęci nic się nie oprze. Muszę sobie tylko wyobrazić drzwi, dobre stare drzwi, jak w kuchni mego dzieciństwa, z żelazną klamką i ryglem. Nie ma pokoju tak zamurowanego, żeby się na takie drzwi zaufane nie otwierał, jeśli tylko starczy sił, by mu je zainsynuować.”

„Upiekłam kiedyś placek z dynią. Właściwie to były trzy placki – jeden na próbę, drugi na próbę generalną, a trzeci podałam wreszcie na kolację. Ten ostatni wyszedł całkiem dobrze, ale pierwszy? Po prostu tragedia. Chociaż wcale nie jest trudno upiec taki placek. Ja po prostu nie mam zdolności organizacyjnych. Potrafię zalać płatki kukurydziane środkiem czyszczącym. W kuchni w ogóle nie myślę, co robię.”

„Byłem w tych latach tak namiętnym cyklistą, że nie robiłem prawie kroku pieszo i nawet w ulewny deszcz, w kaloszach i lodenowej pelerynie, jeździłem wszędzie na rowerze. Wnosiłem swój wehikuł do mieszkania na trzecim piętrze, gdzie miał stałe miejsce w kuchni. Przed południem, po pracy, zawsze odwracałem go kołami do góry i czyściłem. (…) W letnie popołudnia jeździłem z książką na kierownicy do lasku w Schleissheim.”

„Gdzie jest mój Amulet Perswazji?
Pani Dee chwilę zastanawiała się głęboko. Potem przemierzyła pokój i podeszła do biblioteczki
– Jest tutaj – powiedziała wyjmując talizman spomiędzy stron powieści w kolorowej książce. – Używałam go jako zakładki.
(…)
– Gdzie jest moja różdżka? – zapytał żonę.
– Wsadziłam ją do worka razem z kijami golfowymi.
(…)
– Gdzie jest moja krew hipogryfa? – dopytywał się pan Dee, przetrząsając sekretarzyk w living – roomie.
– W kuchni, w buteleczce po aspirynie.”

„Z rynku myślenickiego, uzbrojona w karabiny i rewolwery, grupa Doboszyńskiego udała się do mieszkania starosty powiatowego Antoniego Basary (…). Po dotarciu do mieszkania starosty i wyważeniu drzwi kilkunastu napastników rozbiegło się po pokojach, demolując siekierami ich wyposażenie (…). Starosta wraz z gospodynią Kunegundą Turek ukrył się w komórce obok kuchni. Kryjówka szybko została ujawniona (…). Na pytanie Doboszyńskiego o starostę ten wyparł się swojej tożsamości (…).”

„Odkryłem, że moim powołaniem jest być mężem, a potem ojcem. Był taki moment podczas koncertu Acidów w Rzeszowie, kiedy to wszystko do mnie dotarło. W połowie występu zapytałem siebie: „Co ja tutaj robię?”. Zaraz potem odszedłem od zespołu. Stwierdziłem, że nie muszę nigdzie jeździć ani za niczym gonić, aby znaleźć w życiu szczęście. Odkryłem, że ono czeka na mnie w domu. Uznałem, że zdecydowanie bardziej wolę być przy mojej żonie, pić z nią kawę w kuchni. Odkryłem, że są ważniejsze rzeczy niż nawet najlepszy zespół. Teraz, z Arką, mamy ten komfort, że na koncerty podróżujemy całą rodziną. Wcześniej nie było mnie przez dziewięć miesięcy w domu.”

„Są kobiety, z którymi gdy się rozmawia, robi nam się żal ich mężów.”