„Doskonale udaje mi się udawać, że nie udaję
Opowiadać o niczym z dzikim wdziękiem
Wdzięczyć się z bliska i z daleka”

„Ojciec nie opowiadał mi zwykłych bajek, tylko podczas pełni Księżyca za pomocą sztucznej szczęki udawał, że zmienia się w wilkołaka. To były magiczne chwile. Pozostały we mnie i dzięki nim mogę robić takie filmy jak Sweeney Todd.”

„Matka jest przecież istotą najbliższą, jedyną. Zna doskonale wszystkie zalety i słabości swego dziecka. Więc nie trzeba się jej wstydzić ani udawać. Można być sobą i mieć pewność, że się jest rozumianym i ze spokojem, bez uczucia zadłużania się, jak to bywa w stosunku do obcych osób – przyjmować wszelką pomoc okazywaną z nieskończoną cierpliwością i miłością. Bo to jest matka, której jutro może zapłacimy tą samą miłością, choć ona tego nie oczekuje, zupełnie niczego nie oczekuje. Dla mnie obecność mojej matki stała się ratunkiem, błogosławieństwem – wtedy, gdy nadszedł najgorszy czas.”

„Od dziecka marzyłam, żeby dom był wielopokoleniowy, żeby ludzi było więcej, a więź była silna. I tak jest, mam bardzo kochanych teściów i bliskich mi babcię i tatę. Ale odkąd mamy naszą mniejszą rodzinę, małżeństwo i dzieci, są takie chwile, kiedy marzy nam się, żeby być sam na sam… Udaje nam się to zazwyczaj na wakacjach.”

„Z bliska życie jest tragedią, ale z daleka to czysta farsa.”

„Życie jest tragedią, gdy widziane z bliska, a komedią gdy, widziane z daleka.”

„Z daleka bolszewizm przedstawia dla biednych i uciśnionych nadzieję lepszego jutra, (…) z bliska jednak okazuje się zaprzeczeniem idei socjalistycznej.”

„To nie jest normalne, kiedy jadę samochodem i nagle spostrzegam, że śledzą mnie trzy czy cztery wozy. Co wtedy: udawać, że się ich nie widzi, czy próbować je zgubić? Albo na przykład kiedy umawiam się z kimś na kolację, muszę uważnie wybierać stolik, bo na zewnątrz czai się piętnastu paparazzich. Uczę się z tym żyć, uczę się to ignorować, nadal jednak niektóre rzeczy budzą we mnie irytację. Dlatego postanowiłem za wszelką cenę chronić swoją prywatność – a także prywatność swoich najbliższych.”

„W jaki sposób potrafiła być tak delikatna i zarazem konkretna? Tak słodka i okrutna? Tak bliska i tak daleka? Tę samą dwoistość rozpoznał w jej wzroku, energiczny błysk oczu, nieskończona słodycz w rysunku brwi.”

„Znam pewną kobietę (…), która stale uskarża się na samotność. Nikt z krewnych nie chce się z nią zaprzyjaźnić – i nic dziwnego. Każdemu, kto do niej zajdzie, opowiada godzinami, co zrobiła dla swoich siostrzenic, gdy jeszcze były dziećmi…
A czy te siostrzenice ją odwiedzają? Owszem, od czasu do czasu, z poczucia obowiązku. Ale boją się tych wizyt. Wiedzą, że będą musiały siedzieć i godzinami słuchać dość niedwuznacznych wymówek. Usłyszą niekończącą się litanię gorzkich narzekań i biadoleń. A gdy tej damie nie udaje się już dłużej tyranizować i dręczyć swych siostrzenic ani zmusić ich do tego, żeby ją odwiedziły, wówczas sięga po jeszcze jedną „sztuczkę”. Dostaje ataku serca.
Czy to jest naprawdę atak serca? Oczywiście. Lekarze mówią, że cierpi na „nerwicę serca” i dostaje palpitacji. Poza tym lekarze twierdzą, że w niczym nie mogą jej pomóc, ponieważ jej dolegliwość ma podłoże emocjonalne.”