„Kłamstwo jest jak alkoholizm. Kłamcy kłamią nawet w obliczu śmierci.”

„To nie my kłamiemy, to nasze zmysły kłamią… a my te kłamstwa tylko powtarzamy.”

„(…) dobrze jest wiedzieć, że kłamstwo często szkodzi innym, ale jeszcze częściej szkodzi kłamcy, bo go wewnętrznie pustoszy.”

„Oświadczam, że jest to człowiek żądny władzy, którego trzeba za te kłamstwa i oskarżenia rozliczyć (…) Miejsce kłamcy jest w więzieniu.”

„Faceci kłamią najczęściej, kobiety mówią największe kłamstwa. Panowie, kłamiemy cały czas. Tak często kłamiemy, że to prawie nasz cholerny język. Oskarżać faceta o kłamstwo to tak jak grać w kosza z upośledzonym dzieciakiem i łapać go na robieniu „podwójnej”. Trzeba mu trochę odpuścić. Wiecie jak wygląda kłamstwo faceta? Wygląda tak: „Byłem u Tony’ego.” „Jestem u Kenny’ego.” To kłamstwo faceta. Kłamstwo kobiety to: „To twoje dziecko.” „Nawet nie wygląda jak ja!””

„W obliczu węgierskiej tragedii byliśmy i jesteśmy poniekąd bezsilni. Ale nie do końca. Niezgoda na przyjęcie fait accompli, czujność serca i umysłu, odmówienie przestrzeni publicznej kłamcom i ich kłamstwom, niezgoda na rozstanie się z niewinnością, nawet jeśli jest ona czymś do cna zużytym; oto zasady możliwego działania.”

„W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni.”

„Ale kłamstwo… kłamstwo to tania ohyda, nędzne manipulowanie drugą osobą. Kłamca przygląda się spokojnie, jak ten drugi żyje w nieświadomości – jak się tym upokarza. Kłamstwo jest takie pospolite, a z drugiej strony, gdy się go samemu doświadczy – takie zdumiewające. Okłamywani żyją z wciąż wydłużającą się listą obelg, aż w końcu wy, kłamcy, zaczynacie nimi pogardzać – prawda, że tak jest?”

„Ludzie sądzą, że muszą kłamać. Tymczasem kłamstwa to najpowszechniejsze źródło wszelkich porażek.”

„Ktokolwiek mówi, iż się śmierci nie lęka, kłamie.”