„Umrę, zanim zdążę się zestarzeć. Nie wiem dlaczego, po prostu mam takie przeczucie.”

„Zawsze mnie pytają, czy nie boję się, że pewnego dnia stwierdzę, że nie mam już żadnego pomysłu na film. To mi nie grozi. Boję się czegoś zupełnie innego – że umrę zanim zdążę sfilmować wszystkie moje pomysły.”

„(…) można tylko albo się zestarzeć, albo umrzeć młodo, trzeciego wyjścia nie ma.”

„Pierwsze słowo pochodzi od dziecka.
Zanim to sobie uzasadnisz,
spróbuj je powtórzyć.
Pierwsze słowo zdążyło już
dojrzeć, umrzeć i zmartwychwstać, gdy wciąż
potrzebne są religie, didaskalia na fiszkach
w pustej księdze.”

„Och, biedne dusze wszystkich umarlaków złapanych w niezniszczalną materię, nie mogące się zestarzeć ani umrzeć.”

„Matuszko, łaskawa caryco! Co mam wyrazić i opisać w związku z tym, co się wydarzyło? Nie zaszczycisz swego wiernego sługi zaufaniem. Lecz powiem prawdę, jak w obliczu Boga. Matuszko, gotów jestem umrzeć, ale nie wiem, jak doszło do tego nieszczęścia. Jesteśmy zgubieni, jeśli nie okażesz mi łaski. Matuszko – jego już nie ma. Nikt by w to nie uwierzył. Jak mogliśmy sobie uroić, że podniesiemy rękę na cara. Lecz, caryco, nieszczęście już się stało. Przy stole u księcia Fiodora doszło do kłótni i zanim zdążyliśmy ich rozdzielić, jego już nie było.”

„Nawet kiedy umrzemy, prawdopodobnie nie otrzymamy odpowiedzi na pytanie, dlaczego i po co właściwie żyliśmy. Nawet zaprzysiężony ateista myśli prawdopodobnie, że w chwili śmierci uzyska jakąś odpowiedź. Mam na myśli to, że albo spotka się z Bogiem, albo po prostu niczego więcej nie będzie.”

„Ja, gdy reżyseruję własne teksty, znam całą sytuację, kontekst, wiem dlaczego, skąd i po co padają takie, a nie inne słowa. Mam to po prostu poukładane w głowie, dla mnie są zatem czytelne i oczywiste. Dla innych mogą czytelnymi nie być.”

„Jeżeli życie sprawia komuś taki ból, a nie możemy na to wpłynąć, to dlaczego po prostu nie pozwolić takiej osobie umrzeć?”

„Nie można poznać swojej przyszłości, zanim się nie umrze.”