„Kot potarł pyskiem o jego prawą nogę, przeciągnął się i zamruczał. Uznał widać temat za skończony.”

„Wstawaj zawsze prawą nogą. Jest to jedna z niewielu prawych rzeczy, na którą w każdych warunkach cię stać.”

„Mam taki zwyczaj, że zawsze na boisko muszę wejść prawą nogą, jeśli to mi się nie uda, to po prostu zawracam i próbuję do skutku.”

„W trakcie wojen z Meksykanami odniosłem z ich ręki wiele ran: postrzał w prawą nogę ponad kolanem; przestrzelenie lewego przedramienia; cięcie szablą w prawą nogę poniżej kolana; rana od uderzenia kolbą muszkietu w czubek głowy; postrzał tuż poniżej zewnętrznego kącika lewego oka; postrzał w lewy bok i postrzał w plecy (…).”

„Przetrąconą duszę widać tak samo jak nogę – wtedy brnąc przez życie, człowiek też kuleje.”

„Granice manipulacji polityczno-marketingowych są jednak skończone. Polityk to nie jest produkt, który można sprzedawać w dowolnym opakowaniu i wpychać publiczności przekonujące tezy i wiadomości na jego temat.”

„Umrzeć – tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.”

„Jutro odwożę mego Ojca do Domu. Opieki.
Odwożę jego skafander – rok produkcji 1930.
Pieluchomajtki. Trzęsącą się brodę.
Prawdziwe nogi służące do leżenia.
Rękę prawą, która gładziła mnie po głowie.
I puste studnie po oczach.”

„Kiedy w niedzielę przyszliśmy z Vladimirem a mszę, było tak, jak przepowiedział Vladimir. W czasie sumy kot siedział obok dzwonka i patrzył na ołtarz w taki sposób, że kiedy obejrzeliśmy się w pierwszej ławce za siebie, zobaczyliśmy, że a żadnej ludzkiej twarzy nie było widać tyle pobożności i tyle mądrości, co u tego kota, tak, że Vladimir szepnął do mnie, że ten kot, wpatrujący się z miłością w odprawiającego mszę proboszcza, rykoszetem nawiązuje łączność z samym Bogiem, a znowu Bóg za pośrednictwem proboszcza jest w ścisłym kontakcie z kotem, tak więc w wyjątkowych wypadkach koty wysuwają się przed ludzi małej wiary i w niebie musi być mnóstwo kotów.”

„Proszę państwa, oto niewidzialny kot.
Kłopotliwą ciszę przerwał dopiero kongresmen Slovik:
– Imponujące. A tak przy okazji, to gdzie on właściwie jest?
– Kto? – major Serwal wydawał się być zaskoczony.
– Kot. Ja go naprawdę nie widzę.
– Ha, ha, ha, no po prostu znakomity żart – rozpromieniony major Serwal teatralnie plasnął w dłonie. – Behemot, ślicznotko nasza niewidzialna, podnieś się.
Czarny futrzany beret poruszył się, zamruczał i podźwignął na wysokość mniej więcej pięciu centymetrów. Było to coś na kształt flądry na cienkich nóżkach, tyle że dziwaczny, kanciasty grzbiet pokrywało krótkie, kręcone futerko.”