„Uważam, że lepiej od razu mówić, wyjaśniać, niż potem żałować. Tego też nauczyła mnie moja mama. Przypominała: „Dzień należy kończyć tak, jakby miał być twoim ostatnim.””

„Poza tym golem sprawiłem urodzinowy prezent rodzicom, bo mama obchodziła je dzień przed spotkaniem, a tato dzień po. Wszystko wyszło, więc jak należy.”

„Gwiazdy są echem Twoich oczu
I poruszają się po ścieżkach
Wydeptanych przez Twoje sny
Gdzie noc się kończy.

Gdzie śmierć się kończy moja pamięć rozszerzona”

„Mało jest żon tak doskonałych, aby mężowie ich nie żałowali przynajmniej raz na dzień, że je mają, lub nie uważali za szczęśliwych tych, co nie zawarli związków małżeńskich.”

„Należy do tych, którzy uważają, iż człowiek jest już skończony i sądny dzień może się rozpocząć.”

„Życie jest kruche, więc trzeba się cieszyć każdym dniem.
Żyć tak jakby każdy dzień miał być ostatni.”

„Rób to dobrze albo nie rób tego wcale. Tak mówiła moja mama. Jeśli jest coś, co chcę zrobić, jestem jednym z tych ludzi, którzy nie będą usatysfakcjonowani dopóki tego nie zrobią. Jeśli próbuję zaśpiewać coś i nie mogę tego zrobić, robię to, aż mi się uda.”

„Niech pan mówi za siebie, bo pan tak jakby za dwóch mówił od razu.”

„Zawsze uważałem, że księża powinni byli wszystkie ataki odpierać, niczego nie podpisywać, niczego nie obiecywać i niczemu nie ulegać. W czasie rozmowy należało ważyć słowa. Nie można było posługiwać się brutalnym językiem, ich językiem, bo to potem się mściło. Zawsze unikałem takich słow. Trzeba było się nauczyć umiejętnego mówienia „nie.””

„Do mamy lecim do mamy! Cóż to, mamo nie znasz Józia? Ja to Józio ja ten samy. A to moja siostra Rózia. My teraz w raju latamy, Tam nam lepiej niż u mamy. Patrz jakie główki w promieniu, Ubiór z jutrzenki światełka, A na oboim ramieniu Jak u motylków skrzydełka, w raju wszystkiego dostatek, Co dzień to inna zabawka, gdzie stąpim wypływa trawka, gdzie dotkniem rozkwita kwiatek. Lecz choć wszystkiego dostatek dręczy nad nuda i trwoga. Ach mamo dla twoich dziatek zamknięta do nieba droga!”