„nie wiedzieć, nie mieć, nie pytać
dlaczego właśnie tu, tędy
przez mięso: twoje paznokcie piszą
co zaśpiewa dopiero samotność”

„Wśród innych gór uczyłem się wierszy,
które dopiero miały mnie nawiedzić,
Szczyt naprzeciw domu zaglądał do nieba,
nikt nie wiedział dlaczego nazywa się Owidiusz,
czyżby tam się zabłąkał wygnany poeta?”

„Samotność jest w jakimś stopniu przypisana pisarstwu, pisanie jest możliwe tylko w samotności – nie można nagle w tłumie zacząć pisać wiersza.”

„(…) tak mnie ukształtowali rodzice i babka. Że trzeba mieć maniery. Że człowiek cywilizowany nosi garnitur, koszulę, krawat. Że myje zęby, ma czyste paznokcie. W PRL-u wypisywali o mnie rzeczy nawet dzisiaj wstydliwe. Dla tych, którzy pisali, nie dla mnie.”

„Małżeństwo nie jest kresem samotności. Najgorsze chwile samotności poznałem dopiero ożeniwszy się.”

„Dopiero w samotności człowiek jest naprawdę sobą.”

„Pytają mnie często, dlaczego, mimo tak długiego pobytu w Ameryce, piszę nadal w jidysz, który staje się powoli martwym językiem… Lubię pisać historie o duchach i dybukach. A co nadaje się lepiej do snucia takich opowieści niż martwy język?”

„Pisanie to dramatyczna samotność. Po okresie takiej samotności jestem głodna nawet tych naszych głupstw teatralnych.”

„Samotność bardziej się uwidacznia, gdy dopiero co odszedł zalotnik.”

„Jedzenie było okropne. Mięso miało dziwny smak.”