„Znaczną rozmaitość wykazują fizjonomie scharakteryzowanych przez artystę ludzi, którzy wielką siłę ekspresji osiągnęli w (…) w środkowej scenie ołtarza. W kwaterach jego skrzydeł pojawiają się długobrode i wąsate twarze o wychudłych policzkach, pełne powagi i namaszczenia lub bardziej powszednie i gminne (…), to znowu tłuste i wygolone oblicza „opatów”, gładkie lica urodziwych młodzieńców, ujęte w kręte sploty włosów, grubo zarysowane i płaskie twarze służby kościelnej, jakby „dynarskie” ściągłe fizjonomie pasterzy, zwyrodniałe i dzikie gęby żołdaków w Pojmaniu oraz dysplastyczne i karykaturalne twarze drobnych pokurczów (…). Charakterystyka tych typów graniczy z naturalizmem i tak typową dla średniowiecza nutą okrucieństwa.”

Tematy

ludzie , siła , scena , gruby , twarz , środkowy , charakterystyka , osiągnięcie , ekspresja , ujęcie , rozmaitość , pasterz , powaga , okrucieństwo , średniowiecze , artysta , typ , młodzieniec , służba