„Ludowi śpiewacy rodzą się z tymi melodiami i sposobami ich śpiewania. Nie ma sensu ich powielać. Nigdy się nie stworzy podobnego klimatu, zresztą po co? Nagrania mistrzów ludowych są przecież dostępne.”

„Rząd morderców nie stworzy ładu, nie wtłoczy życia w stare ramy, a krew niewinnych i głód, i cierpienie mas ludowych – płacz dzieci i rozpacz matek – to ofiary, które lud złożyć musi, by pokonać wroga i by zwyciężyć – nie pójdą na marne.”

„Dlaczego nie? Przecież ja się już nagrałem. Jestem spełniony.”

„Nie przypominam sobie bym nie śpiewał, dlatego też nigdy nie marzyłem o śpiewaniu.”

„Ty Boże, ty naturo! dajcie posłuchanie.
Godna to was muzyka i godne śpiewanie.
Ja mistrz!
Ja mistrz wyciągam dłonie!
Wyciągam aż w niebiosa i kładę me dłonie
Na gwiazdach jak na szklannych harmoniki kręgach.”

„Właściwie nie powinno się robić takich nagrań, nie tylko, że moje piosenki obrażają muzykę i poezję, zresztą, nic nie szkodzi, bo przecież po to są pisane. Ale też i to, co się dostaje w takich warunkach technicznych, to jest obraza sonaryzacji wszelkiej oraz hi-fów przenajświętszych, amen.
Nie będzie innych moich nagrań – i dobrze. Jeżeli ktoś tam kiedyś odkryje te piosenki i dorobi do nich jakąś korbę do wyciskania szmalcu, to jeszcze lepiej.”

„To nic. To naprawdę nic. Nie mogę chodzić, ale przecież żyję. Pragnę wyjść na scenę, wrócić do śpiewania, pokonać swój lęk. A ludzie? Ufam, że mnie zaakceptują taką, jaką jestem.”

„Okazało się, że nie ma takiego mistrza charakteryzacji, który by z mojej twarzy potrafił zrobić w wersji kobiecej coś innego niż tylko starą, odrażającą ladacznicę. Bycie kobietą nigdy nie było zresztą moją ambicją, więc specjalnie tego nie przeżyłem.”

„Jaka to melodia?”

„Jeżeli wszyscy ludzie rodzą się wolni, jak to się dzieje, że wszystkie kobiety rodzą się niewolnicami?”