„O czym mam ci powiedzieć, Rosjo, czy to, że Puszkin jest pisarz niebieski?
Czy o tym, że mnie ze wzgardą smagał Dostojewski? (…)
Czy to, że po twym ciele kołysze słodkie i ciężkie zboże?
Czy to, że dzieli nas przepaść, na którą już nic nie pomoże,
Przepaść, która mnie boli i pali, jak nożem zatrutym zadana nieuleczalna rana?
Mam ci rzec, że cię nienawidzę? Czy rzec, że jesteś ukochana?”

„Nie mam odwagi pytać czy mi wybaczysz,
Nie mam odwagi, mam tylko strach w oczach.
Nie mam odwagi pytać czy mi wybaczysz,
Chcę Ci powiedzieć, że zawsze będę cię kochał.”

„Postaw mnie Panie nad przepaścią piekła, abym ją zamknął twym miłosierdziem.”

„Dobranoc, o słodka ma miłości
niech ześlą ci spokojne sny
Niebiescy aniołowie, pozwól im strzec,
By łagodny sen otulił cię delikatnie.”

„W każdym człowieku jest przepaść, którą można wypełnić jedynie Bogiem.”

„Istnieje tylko Bóg – rzekł David – i Jego testament.
– Mam nadzieję, że jestem wspomniany w jego testamencie – powiedział Kevin – i że otrzymam więcej niż jednego dolara.”

„Przepaść nas nie przecina.
Przepaść nas otacza.”

„Wszyscy ci, którym powaga życia posiwiła skronie, są zgodni z tym, iż ludzkie życie rozgrywa się nad przepaścią niedającego się wyrazić cierpienia.”

„Najczęściej można spotkać cię
Nad przepaścią lukrowaną
Gdy przez dziurawą kładkę
Przeprowadzasz dwójkę dzieci”

„Powiedz mi, co jesz, a ja ci powiem, kim jesteś.”