„(…) jednak uporczywie nadaję sens temu, co się stało. Bo bez tego strasznie ciężko jest rano wstać z łóżka.”

„Gdyby zdolności akademickie były wszystkim, co posiadasz, nie byłbyś nawet w stanie wstać dziś rano z łóżka. W zasadzie nie byłoby nawet łóżka, z którego mógłbyś wstać. Nikt nie byłby w stanie go zrobić. Mógłbyś napisać pracę o możliwości zrobienia łóżka, ale nie mógłbyś go zbudować.”

„To, co nadaje sens życiu, nadaje także sens śmierci.”

„Leżałem w ubraniu na łóżku i myślałem o tym, że stoją tu różne meble, leżą książki, wiszą obrazy, ale to wszystko nie ma sensu. Ja też tu leżę i tez nie mam sensu.”

„Eneaszu, Jezus Chrystus cię uzdrawia, wstań i zaściel swoje łóżko!”

„Sens naszemu życiu nadajemy sami. Nie ulega wątpliwości, że człowiek stale jest narażony na cierpienie. Trzeba nadawać sens cierpieniu, bo ono samo w sobie nie posiada sensu. Jeśli panujemy nad swoim życiem, kształtujemy je, to nadajemy cierpieniu sens.”

„Wstałem rano,
Jeść mi dano,
Chodzę sobie,
Nic nie robię;
Ludzie inni
Bardzo czynni.”

„I właśnie to nadaje sens życiu: wiara i szukanie.”

„Strasznie ciężko jest pogodzić się z bezsilnością.”

„Kiedy leżałam już w łóżku, usłyszałam, że rodzice po cichu z sobą rozmawiają. Tata mówił, że trzeba będzie coś zrobić z tymi dziećmi, bo nie sprzątają, zawalają lekcje i się nie słuchają. A na dodatek wciąż się kłócą. Chciałam wstać z łóżka i pobiec do taty, by mu powiedzieć, że w takim przypadku trzeba po prostu zlać te złe dzieci po tyłkach, ale bardzo zachciało mi się spać i zasnęłam. Przecież strasznie się dziś napracowałam.”