„Jak to się stało, żeśmy się zaczęli
w to bawić? W te igraszki słów? W te kalambury,
przejęzyczenia, odwrócenia sensu,
W tę lingwistyczną poezję?”

„Poezja jest ikebaną słów, aforyzm – jednym ciętym kwiatem.”

„Poezja to inkluzja mini-max. Minimum słów, maksimum piękna, myśli, uczuć.”

„Poezja dworsko-rycerska nie odkryła miłości, ale obdarzyła ją nowym sensem.”

„W jakimś sensie się bawimy. Mając tyle pieniędzy, warto próbować realizować swoje pomysły.”

„Tylko poezja potrafi wyrazić niezdolność człowieka do uchwycenia sensu naszego przejścia przez tę ziemię.”

„Podobno zupełnie zrozumiała i normalna poezja
jeszcze żyje na cmentarzach…
Tam można jeszcze używać
słów wstydliwych
jak szczęście łzy tęsknota”

„Myślę, że poezja przyszłości, nawet w kontaminacji z innymi dziedzinami sztuki – na przykład teatrem, filmem czy plastyką – zachowa w głębinowej warstwie metafizyczny sens. Albo… w ogóle jej nie będzie. Poezja musi zachować swą tożsamość.”

„Sensem życia jest bawić się życiem, a jeżeli życie jest zbyt leniwe, nie pozostaje nic innego jak dać mu lekkiego szturchańca.”

„Nawet igraszki poezji są pełne wszelkiej mądrości. Syn Melesa powiada, że Odys woskiem zatkał uszy towarzyszom, gdy statki zaniosło do przewrotnych Syren, a syn Laertesa był trzymany w pętach jak w zamknięciu, z którego nie ma ucieczki. Ta baśń odsłania tajemnice filozofii.”