„O tych osobach zapomina się podczas rozwodu. O dziadkach. O starych ludziach, którzy wielbią te małe szkraby, spłodzone przez ich własne dorosłe, popaprane dzieci – idealne istoty stworzone przez tych, którzy tak bardzo dalecy są od ideału. Po rozwodzie dziadkowie nie mogą się oprzeć wrażeniu, że cała ta bezwarunkowa miłość, którą mieli do oddania, stała się nagle zbyteczna.”

— Tony Parsons

Mężczyzna i żona

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

miłość , dzieci , wrażenie , zapominanie , dziecko , podczas , ideał , istota , cały , dorosły , małe , mienie , oddanie , stworzyć , dziadkowie , rozwód

Tony Parsons 43

1953

Podobne cytaty

„Wielka miłość jednej osoby czyni zbyteczną miłość wielu innych.”

Wasilij Rozanow (1856–1919)

„Mam wrażenie, że dorosłam całkiem niedawno. Przemiana dziewczynki w kobietę stała się „po prostu.””

Małgorzata Pieńkowska (1965) polska aktorka

Źródło: Oś życia - rozmowa z Małgorzatą Pieńkowską http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1303/Os-zycia-rozmowa-z-Malgorzata-Pienkowska.html

„My kobiety często zapominamy, że jesteśmy kimś. Małe dziecko do pewnego wieku nie wie, że jest odrębną istotą niż jego mama. Łączy je z matką bardzo silna więź i mówi się, że trzeba je odpępowić.”

Dorota Zawadzka (1962) polska psycholog

Źródło: Źle się dzieje w polskim domu – rozmowa z Supernianią Dorotą Zawadzką, onet.pl, 8 września 2009 http://kobieta.onet.pl/dziecko/male-dziecko/zle-sie-dzieje-w-polskim-domu-rozmowa-z-superniania-dorota-zawadzka/t3e0v

„Proszę was bardzo, żebyście nie zapominali o naszej nekropolii, o tym, że leżą tam nasi dziadkowie i nasze babcie, właściwie cała nasza Łomża. Na tym cmentarzu wypisana jest cała nasza historia. Pamiętajcie o tym.”

Hanka Bielicka (1915–2006) polska artystka kabaretowa

o łomżyńskiej nekropolii
Źródło: Z kształtów cienia: dwieście lat łomżyńskiego cmentarza, Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej, Łomża 2001, ISBN 8391203735.

„Byłam nieprzytomna, robiło mi się słabo. Zdawało mi się, że włosy podnoszą mi się na głowie, że jestem w płomieniach. Przeżyłam chwile takiego szczęścia, jakie się musi mieć w ekstazie. Miałam wrażenie, że jestem słaba, bo cały mój dziki zapał oddałam ludziom. Czułam, jak się ze mnie coś wydziela, jak ogień. To było cudowne.”

Wanda Wasilewska (1905–1964) polska i radziecka pisarka i działaczka komunistyczna

słowa, jakimi opisywała matce swoje wystąpienie na wiecu robotniczym
Źródło: M.M. Shore, Kawior i popiół. Życie i śmierć pokolenia oczarowanych i rozczarowanych marksizmem, Warszawa 2008, s. 278.