„Na początku było to bardzo trudne, bo gdy zaczęłam grać w Rodzinie zastępczej, miałam zaledwie dziewięć lat. Wielu ludzi traktowało mnie jak gadżet, którym można się pochwalić, a potem wyrzucić do kosza. Tych fałszywych przyjaciół trudno było odróżnić od prawdziwych.”

„Wielu ludzi traktuje cię jak dziecko, więc musisz zachowywać się tak jak ono i wyrzucić telewizor przez hotelowe okno.”

„Pochwalony niech będzie koniec, że jest początkiem,
I początek niech będzie pochwalony, że jest końcem.”

„Niemcy mają o mnie takie zdanie, że ja gram twardo i nawet chyba w rodzinie nie mam przyjaciół.”

„Dzieciństwo miałem bardzo trudne, rodzina była biedna. Rodzice rozeszli się wcześnie. Jednak kiedy patrzę na to dzisiaj, to było to biedne dzieciństwo, ale naturalne, prawdziwe.”

„Naprawdę trudno jest mieć przyjaciół…”

„W kosza grają.(…) Stoi taki kosz i włażą i wyłażą.”

„Mieć wielu przyjaciół to nie mieć żadnego.”

„Wyrzuć do kosza wszystkie karty kredytowe! Natychmiast! Chcę zobaczyć, jak tniesz je na kawałki!”

„Nie mam w tym żadnej kalkulacji, ale nawet z punktu widzenia interesu bardziej się opłaca zjechać niż pochwalić. Pochwalę np. sztukę p. X. Zyskam sobie przez to wrogów we wszystkich jego kolegach i konkurentach, a on sam będzie miał pretensję, że nie dość go pochwaliłem. Natomiast gdy zerżnę p. X, ucieszę tym wszystkich jego przyjaciół, rozraduję konkurentów, a wroga będę mieć tylko w jednym panie X.”