„Najbardziej bolała mnie śmierć matki. Ona odeszła, gdy miałem 19 lat. Długo czułem się winny jej śmierci. Pogrążyłem się w rozpaczy. Ponad dziesięć lat z tego wychodziłem… Bardzo pomogła mi wtedy przyjaciółka mojego ojca – buddystka. Myślę, że moja dojrzałość polega też na tym, że przestałem się czuć winny.”

„Ponieważ byłam wychowywana w chrześcijańskiej rodzinie, starałam się nie przeklinać w moich tekstach. Czułam się winna, kiedy przeklinałam, ponieważ czułam się jakbym rozczarowywała rodziców.”

„Żałosne, ale czasem wystarczyło coś czuć. Nieważne, czy to bolało czy nie. Byle coś czuć.”

„Zanim został Śmiercią, nigdy tak bardzo nie czuł, że żyje.”

„Jakiś czas żyłem w zamrożeniu. Najbardziej po śmierci mamy. Choć najpierw czułem ulgę, że już się nie męczy, a ja nie patrzę bezsilnie na jej cierpienie. Nie ma nic gorszego niż niewidzący wzrok matki, która szuka u ciebie nadziei.”

„Poczucie winy to skomplikowana sprawa (…). Są tacy, którzy powinni się czuć winni, ale nic nie czują, i tacy, co czują się winni, chociaż nie mają ku temu powodu. Oczywiście istnieją i tacy, według których pojęcie winy nie ma żadnego sensu.”

„Kiedy mnie pytają, kto wywołał rozruchy i zabójstwa w Los Angeles, moja odpowiedz jest prosta i jasna: Kto jest winien rozruchów? Winni są uczestnicy rozruchów. Kto jest winien zabójstw? Winni są zabójcy.”

„Jeśli skażemy na śmierć setkę ludzi i tylko jeden wśród nich będzie winny, to tych dziewięćdziesięciu dziewięciu musi za niego umrzeć.”

„Kiedy teraz słucham Killing Is My Business…, drapię się w głowę i zastanawiam „Na czym, do kurwy, byłem kiedy to napisałem?” To był taki okres w moim życiu, kiedy byłem pełny strachu i miałem mnóstwo do udowodnienia. Gdy nagrywałem te wczesne albumy, brak mi było psychicznej równowagi i nie doświadczałem uczuć innych niż gniew. Gdy czułem ból, byłem wściekły. Gdy byłem samotny, byłem wściekły. Byłem wściekły, gdy czułem się zawstydzony czy winny. Gdy byłem zadowolony, czułem się nie w porządku z tego powodu i myślałem, że ktoś mnie w coś wrabia.”

„Trochę za nami, na ukos, z lewej strony, szła Henia z Wacławem, oboje bardzo grzeczni, ucywilizowani, osadzeni w swoich rodzinach, on – syn swojej matki, ona – córka swoich rodziców; i ciało adwokata nie czuło się źle z szesnastolatką, mając przy sobie w sumie dwie matki i ojca.”