„Korzenie z ziemi nie domagają się nagrody za to, że obdarzają owocami gałęzie.”

„Wyobrażam to sobie jako drzewo, bo każde z nich tak naprawdę składa się z dwóch drzew: tego z gałęziami, które wszyscy widzą, i tego do góry nogami, rosnącego pod ziemią w odwrotną stronę. Ziemia to gałęzie wyciągnięte w stronę nieba, a Gdzie Indziej – korzenie rosnące co prawda w przeciwnym kierunku, ale z zachowaniem idealnej symetrii. Gałęzie nie bardzo przejmują się korzeniami, a korzenie być może nie bardzo przejmują się gałęziami, lecz przez cały czas są połączone z pniem, rozumiesz? Chociaż może się wydawać, że jedne są bardzo oddalone od drugich, to jest to tylko złudzenie. Zawsze jesteśmy połączeni nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego…”

„Moja muzyka ma korzenie, które zaczerpnąłem z własnego dzieciństwa, muzyczne korzenie leżące w najczarniejszej ziemi.”

„Dobrze jest stanąć przed śmiercią na ziemi, w której tkwią nasze korzenie.”

„Jak wiśnia chroniąca w gałęziach
Ostatni pozostawiony owoc,
Tak chronię przy spranej koszuli
Ten jeden jedyny guzik.

Gdy zabraknie pamiątek i nadziei
I gdy ciężar się zda ponad siły,
Sięgam za pazuchę, by dotknąć guzika,
Który przyszyłaś mi ty.”

„Nie sama różnorodność zainteresowań Leibniza jest ważna, ale jego pragnienie, by wszystkie gałęzie wiedzy sprowadzić do jednego korzenia, wykryć w nich tę samą siłę kierowniczą i ostatecznie zrozumieć jako jeden gmach zaplanowany przez jeden i ten sam zamysł architektoniczny.”

„Wmyśleć się w znak krzyża, który jest znakiem chrześcijaństwa: korzenie jego tkwią w ziemi, a ramiona obejmują całość stworzenia, by unieść je w górę, do Nieba.”

„Ale nawet matematyka, najszlachetniejsza i najbardziej abstrakcyjna ze wszystkich nauk, nosząc koronę wysoko ku górze, korzeniami musi głęboko tkwić w ziemi, na której żyjemy.”

„Grecki tulipan i gotycka róża
kwitną, by zwieść nas; kwiat dojrzewa w owoc;
człowiek, co znaczy cmentarz znakiem krzyża,
zrywa mak; ciało podgryza korzenie
jęczmienia.(…)
Miłości, czas posłuchać, czym wiatr wieje.”

„Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień. Wywodzi z nieżywej ziemi łodygi bzu, miesza pamięć i pożądanie, podnieca gnuśne korzenie sypiąc ciepły deszcz.”