„Rozumiałem już. Umiera gąsienica, kiedy zmienia się w poczwarkę. Umiera roślina, kiedy zawiązuje się ziarno. Każdy, przemieniając się, odczuwa smutek i niepokój. Wszystko w nim staje się zbędne. Każdy, przemieniając się, jest jak pełen żalu cmentarz.”

„Smutek kochanków jest pełen rozkoszy.”

„Niepokoi nas to, czego nie rozumiemy.”

„Wiele jest zbędnych wydatków. Na przykład mur cmentarza. Nikt z stamtąd nie może wyjść, nikt z zewnątrz nie chce wejść.”

„Matka mówiła mi: „każdy ma anioła na straży”,
mojego jest mi żal, dawno się otruł.”

„Nie istnieje żadna radość ani smutek, ani w ogóle żadne życie, jak tylko to, które odczuwamy przez nasze ciało.”

„Wyruszyłam w podróż do miejsca położonego głęboko w moim wnętrzu, gdzie wszystko co światowe było zbędne, gdzie żyłam tylko uczuciami: miłością, żalem, tęsknotą, nadzieją.”

„Smutek jest samowystarczalny: by odczuć jednak pełną wartość radości, musisz mieć kogoś, by się nią podzielić.”

„Każdy czasem odczuwa strach, kiedy jest na górze. Ale ja staram się dać z siebie wszystko i zdarza mi się, że po prostu nie myślę o strachu.”

„Ktoś mi kiedyś powiedział, że sami kreujemy swoje duchy, że tak jak w snach, każdy duch jest pewną wersją nas samych: naszej winy, naszego żalu, naszego smutku. Może to jest jakaś odpowiedź. Każdy z nas ma swoje duchy. Nie każdy z tych duchów jest stworzony przez nas samych, ale jednak nas wszystkich w końcu dopadają.”