„Nie to, co przeżywamy, ale jak odczuwamy to, co przeżywamy, stanowi o naszym losie.”

„Dziś w naszej rzeczywistości pojawiło się coś takiego, że ludzie chcą wszystko bardzo szybko brać, przeżywać, odczuwać coś w jak najkrótszym czasie.”

„(…) nasze kino przeżywa coś na kształt zamętu.”

„O tym, jak przeżywamy swoje życie, decydują przede wszystkim nasze przekonania.”

„Jeśli pytamy los „dlaczego ja?”, gdy przeżywamy tragedię, powinniśmy też pytać o to, gdy przychodzi szczęście. A jednak tego nie robimy, prawda?”

„To chęć wędrówki stwarza naszą drogę, jednak gdy zaczynamy podróż w kierunku marzenia, odczuwamy ogromny strach, tak jakbyśmy się czuli zmuszeni wykonać wszystko poprawnie. A przecież jeśli każdy z nas przeżywa własne życie, to kto wymyślił wzorzec poprawności?”

„Nie możemy wybierać ram dla swego losu. Ale dajemy mu treść. Kto chce przygody, będzie ją przeżywał na miarę swego męstwa. Kto chce ofiary, będzie ją składał na miarę czystości swego serca.”

„Poetyczna, namiętna miłość jest najpiękniejszym kwiatem młodości naszego życia; niewielu ludziom dane jest ją przeżywać, a jeśli – to tylko jeden raz.”

„W naszych czasach pisanie książek podupadło bardzo, ludzie piszą o rzeczach, nad którymi nigdy nie rozmyślali, a jeszcze mniej je przeżywali.”

„Obserwacja jest najważniejsza. Moje życie prywatne nie ma nic wspólnego z tym, co jest w filmie. Po to istnieje solidarność na ziemi. Jeśli przeżywamy nieszczęście innych, jakby było naszym, jeśli obserwujemy absurdalność traconego życia – cierpimy z nimi. Nie mogę obserwować tego, co się dzieje we mnie samym. Mogę zrobić autobiografię, jeśli w jakiś sposób będzie zjawiskiem dotykającym innych ludzi. Tak jak to było w przypadku Jacka Londona, który opisywał to, co przeżywał, ale była ogromna grupa osób, które przeżywały to samo. Miał więc takie prawo.”