„Na rogu Cichej
Przedwczoraj w nocy
Jakiś przechodzień
Wzywał pomocy.
Ale – dodajmy –
Niekiedy bywa,
Że nikt pomocy
Tutaj nie wzywa.”

„Skoro rząd zajął miejsce Opatrzności, zrozumiałe jest, że każdy, kto znalazł się w potrzebie, wzywa jego pomocy.”

„Najpierw spróbuj własnych sił, a potem wzywaj bożej pomocy, bo pracującemu Bóg pomaga.”

„Może w każdym życiorysie obok działających w nim osób musi uczestniczyć nieznana tajemnicza siła, postać niemal symboliczna, która przybywa na pomoc nie wzywana (…).”

„Sądzę, że nawet nie widzieli, jak się wyniszczam. Im bardziej ich prowokowałam, im głośniej wzywałam pomocy, tym bardziej nabierałam przekonania, że otoczenie wykreśliło mnie ze swego pola widzenia.”

„Jezusie Chrystusie, który uchodzisz za przynoszącego pomoc tym, którzy są w nieszczęściu, i udzielasz zwycięstwa pokładającym w Tobie ufność, gorąco pragnę uwierzyć Ci i w imię Twoje ochrzcić się, jeżeli mi udzielisz zwycięstwa nad twymi nieprzyjaciółmi. Wzywałem bowiem moich bogów, ale ci nie przychodzą z pomocą swoim wyznawcom. Ciebie teraz wzywam, pragnę w Ciebie uwierzyć, bylem tylko uwolnił się od wrogów moich.”

„Bunty, bunty, bunty. Nieprzerwane pasmo buntów i cierpień.(…) Kultywowany w literaturze i niektórych rodzinach mit o kresowej idylli miał niewiele wspólnego z rzeczywistością. Szlachta nie tylko wyzyskiwała chłopów ekonomicznie, ale gdy ci się buntowali, wzywała na pomoc carską policję i wojsko.”

„I smutek, i nuda. Nikt dłoni nie poda z pomocą.”

„Przechodniu, powiedz Sparcie iż wierni jej prawom tutaj spoczywamy.”

„Jest wrażliwa na łzy ubogich, współczuje cierpieniu udręczonych, spieszy z pomocą do nawiedzanych pokusami, wysłuchuje próśb dusz Jej oddanych. Kto z pokorą i bez wahania do Niej się ucieka i wzywa Jej słodkiego, chwalebnego imienia, nigdy nie odchodzi z pustymi rękoma. Wiele dusz lgnie do Niej, są Jej posłuszne chóry aniołów i może ich posyłać z pociechą do opuszczonych.”