„Z cichego świata w światy wiecznie drżąceW nową dziedzinę, nieśmiertelnie ciemną.”

„Jabłka, jak bańki tryskające z drzew
nabrzmiałe, ciche wśród ciemnych gałęzi:
(…) były jak wątłe duchy lat ubiegłych,
jak duchy duchów, sny o oczach ducha.”

„A gdybym sama była duchem? (…) Wieczór przemienił się w noc i wieś jest za cicha na takie myśli. Odsuwam je od siebie jak ciemną zasłonę, ale wcale nie robi się przez to jaśniej.”

„Gdzie niebo kładzie swe ciemne błękity,
Swój sen ostatni o cichym wieczorze,
Śpią lilie… modre kołysze je łoże
Nad głębią, z której zaraz wstaną świty.”

„…Ręce za lud walczące, sam lud poobcina,
Imion miłych ludowi – lud pozapomina…
Wszystko przejdzie. Po szumie, po huku, po trudzie,
Wezmą dziedzictwo cisi, ciemni, mali ludzie.”

„(…) naprzeciwko Reni siedzi jej przewodniczący z opaloną twarzą… Jak mi jest go żal…! On jest coraz ciemniejszy! On normalnie idzie na prezydenta krajów III świata!”

„Pomimo tego, że jestem muzykiem, wolałbym być głuchy niż ślepy. Myślę, że wtedy czułbym się mniej odizolowany od świata, nawet jeśli wszystko byłoby ciche.”

„Stefania Grodzieńska, świetna polska tancerka, odznaczająca się oryginalną urodą i niezwykłym wdziękiem młodocianej postaci. Ciemna brunetka, smukła, wiotka, o wyrazistych oczach. Cicha i spokojna, ale gdy dojdzie do tańca, to ta cicha woda brzegi rwie. Taka jest wtedy pełna tańca, tak wyładowuje z siebie kipiący nadmiar taneczności wzbierający w jej duszy.”

„Ciche, mistyczne Tatry, owe wieczne głusze
zimowych, śnieżnych pustyń, owe zapadliska,
niedostępne wśród złomów, gdzie jeden się wciska
mrok i gdzie wicher końcem swych skrzydeł uderza”

„Samotność jest niezależnością, życzyłem jej sobie i zdobyłem ją po długich latach. Była ona zimna, o tak, ale była też cicha, prawdziwie cicha i wielka, podobnie jak zimne, ciche przestworza, po których wędrują gwiazdy.”