„Kiedy zdecydowałam się zdawać do szkoły aktorskiej, to złożyłam podanie tylko do Wrocławia i do Krakowa. Akurat wtedy, ze względów osobistych, wolałam się dostać do Wrocławia. Poza tym Wrocław zawsze mi się podobał. Dalej jestem tak po cichu zakochana w tym mieście. Tak się potoczyło, że tam odpadłam na ostatnim etapie, a w Krakowie właśnie dostałam się do ostatniego. Byłam tak zrozpaczona po tym Wrocławiu, że powiedziałam – nigdzie nie jadę. Ale rodzice „spakowali” mnie do samochodu i powiedzieli, że mam skończyć, co zaczęłam. I pojechałam na ten egzamin – jako że jestem na „w” byłam egzaminowana jako ostatnia – było późno, pusta szkoła, wszyscy byli zmęczeni. Wiedziałam, że muszę ich jakoś obudzić. Wparowałam, butami rzucałam i się obudzili!”

—  Honorata Witańska

Źródło: Katarzyna Golenia, Wparowałam, butami rzucałam i się obudzili, barwyszczescia.tvp.pl http://www.barwyszczescia.tvp.pl/aktualnosci/wywiady/wparowalam-butami-rzucalam-i-sie-obudzili-1885/

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 4 czerwca 2021. Historia
Tematy
na zawsze , szkoła , buty , rodzic , egzamin , podanie , etap , pusty , but , powiedzieć , zmęczenie , rzucać
Honorata Witańska Fotografia
Honorata Witańska 4
polska aktorka i modelka 1984

Podobne cytaty

„Chciałam znaleźć szkołę aktorską z ukierunkowaniem na taniec. W 1985 roku pojechałam do Warszawy, do Krakowa i do Wrocławia. Warszawa była dla mnie strasznie nabzdyczona i bardzo obco się tam czułam. Chodziłam po korytarzu i obserwowałam studentów, którzy przygotowują się do zajęć. Byli tak obcymi dla mnie ludźmi, że stwierdziłam, iż na pewno nie potrafiłabym się tam znaleźć. Kraków z kolei był tak natchniony, tak artystowski, że też stwierdziłam, że to nie jest miejsce dla mnie.
Pojechałam do Wrocławia. Szkoła we Wrocławiu mieściła się w willi. Spotkałam tam normalnych ludzi, którzy zapytali – może ci w czymś pomóc? Po prostu potraktowano mnie jak człowieka i powiedziałam sobie, że jeśli będę zdawała do szkoły teatralnej to tylko do Wrocławia.
Później, już po studiach wiele razy słyszałam, że studentów ze szkoły wrocławskiej rozpoznaje się w pracy, że są rzetelni, normalni, chcą pracować i robią to tak po prostu.”

Violetta Smolińska (1967)

Źródło: „Dziennik Teatralny”, 29 marca 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/skrzydelkaa.htm

„Podejmując tę decyzję, miałem blade pojęcie o aktorstwie. Jeśli już, to interesowała mnie raczej poezja. Do szkoły teatralnej zdawałem za namową przyjaciół, chyba dla sprawdzenia siebie. Rodzice nic nie wiedzieli aż do ostatniego etapu egzaminów, jednocześnie zdawałem bowiem na wydział lekarski Śląskiej Akademii Medycznej. I dostałem się!”

Tadeusz Bradecki (1955)

o wyborze zawodu aktora.
Źródło: „Dziennik Zachodni”, 10 sierpnia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/cszt.htm

Jerzy Brzęczek Fotografia

„Odkąd gram zawodowo, to nigdy nie powiedziałem: „cholera, mam dość”. Ostatni raz zdarzyło mi się to, gdy miałem 14 lat, lecz trener dzwonił do rodziców, a nawet do szkoły, żebym nie rezygnował. Po latach jestem mu bardzo wdzięczny.”

Jerzy Brzęczek (1971) polski piłkarz

Źródło: Piotr Nowik, Jerzy Brzęczek – metoda na piłkarską długowieczność, uwolnijswojczas. pl, 23 lipca 2009 http://www.uwolnijswojczas.pl/si-magazyn/si-sport-jerzy-brzeczek-metoda-na-pilkarska-dlugowiecznosc-wywiad/629

Olga Bołądź Fotografia

„Gdy byłam dzieckiem, marzyłam o karierze prokuratora lub przestępcy. Zawsze byłam niespokojna i gdy ktoś coś przeskrobał, to było wiadomo, że to ja. Moja starsza siostra została prawniczką, a ze mną rodzice mieli zawsze sporo kłopotów. Pamiętam, jak powiedziałam im, że chcę zdawać do szkoły teatralnej. Usłyszałam: „dziecko, najpierw zdaj maturę”. Postanowiłam, że spróbuję tylko raz. Jak się nie uda, to dam sobie spokój z aktorstwem. Ale się dostałam i okazało się, że ta praca jest całym moim życiem!”

Olga Bołądź (1984) polska aktorka

Źródło: „Pracowe” ADHD – wywiad z Olgą Bołądź, 3 sierpnia 2010 http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/6207/Pracowe-ADHD-wywiad-z-Olga-Boladz.html

Jerzy Wenderlich Fotografia

„Ostatnio Pele powiedział, że transferowe kwoty, jakie padały w ostatnich dniach są nieprzyzwoite. Te sumy wkrótce mogą okazać się małe w porównaniu do tego, co Platforma będzie fundować swoim urzędnikom. (…) Wkrótce dostaną becikowe i deputat na węgiel.”

Jerzy Wenderlich (1954) polski polityk lewicowy

o nagrodach dla pracowników spółki PL2012 i Narodowego Centrum Sportu.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/-1,1610647,0,1,becikowe-dla-chlopcow-drzewieckiego,wiadomosc.html, 20 lipca 2009

Hermann Göring Fotografia

„Jestem tym, kim zawsze byłem: ostatnim człowiekiem Renesansu.”

Hermann Göring (1893–1946) niemiecki wojskowy i polityk nazistowski

Źródło: Norbert i Stephan Lebertowie, Noszę jego nazwisko. Rozmowy z dziećmi przywódców III Rzeszy, tłum. Maria Przybyłowska, Janina Szymańska-Kumaniecka, wyd. Świat Książki, Warszawa 2004, ISBN 8373119892, s. 35.

George Patton Fotografia

„Śmiejąc się powiedział mi, że jeżeli jego wojska dostaną się pomiędzy armię niemiecką a rosyjską, to nie będzie mógł się zdecydować, z kim bardziej chce walczyć.”

George Patton (1885–1945) amerykański generał

He told me, laughing, that if his corps got in between a German and Russian army, they would have difficulty in deciding which they wanted to fight the most.
Patton opisuje spotkanie z Władysławem Andersem w Afryce 17 grudnia 1943.
Źródło: G.S. Patton, Paul Donal Harkins, War as I knew it http://books.google.pl/books?id=2A4BPpDQTfcC&printsec=frontcover&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false, Houghton Mifflin Harcourt, 1995, s. 80.

Maciej Damięcki Fotografia

„Sztuka estradowa jest czymś nad wyraz poważnym i trudnym, jest dobrym testem aktorskich umiejętności, zwłaszcza że nie zawsze publiczność jest przychylna, a na estradzie, jak nigdzie indziej, trzeba się podobać.”

Maciej Damięcki (1944) aktor polski

Źródło: Krzysztof Lubczyński, MIPN mnie zlinczował, e-teatr.pl, 20 kwietnia 2007 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/38070,druk.html

Maria Peszek Fotografia

„Urodziłam się we Wrocławiu. Później rodzice przeprowadzili się na sześć lat do Łodzi. Potem w Poznaniu rok i kilkanaście lat w Krakowie. Mieszkałam też przez rok na Alasce, a teraz w Warszawie. Ale i tak jestem uważana za aktorkę krakowską, chociaż zagrałam tam jedną rolę – Isię w Weselu w Teatrze Słowackiego. Miałam wtedy 11 lat.”

Maria Peszek (1973) aktorka i piosenkarka polska

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 31 stycznia 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/klamczucha.htm

Pokrewne tematy