„Niech leci bit, daj pożegnać się nam, dalej iść,
ile można dźwigać ten syf, czuć wstyd?
Ile lat, ile dni? Nie umiem wierzyć już w nic,
(…) nie umiem wierzyć już w rap.”

„Najważniejsze jest, by umieć przelecieć to, co się chce, nie odczuwając wstydu.”

„Wiesz, ile chciałem czuć i po części doszedłem do uczucia naszej narodowej muzyki, zatem miarkuj, jak mi przyjemnie…”

„Śmierć nie powinna być taka trudna… Ile razy znów będę czuł ten okrutny ból przebitego serca?”

„Ile wstydu przysparza czasem ciało, które nie maskuje albo nie potrafi maskować emocji. Kto dla zachowania pozorów nie chciałby zwolnić bicia serca albo opanować rumieńców?”

„Pragnąłem odsłonić to, w jakiej cenie powinny być u nas wszelkiego rodzaju pamiątki przeszłości, źródło naszej wiedzy o dziejach, których nieznajomość o ile przynosi wstyd, o tyle przyswojenie sobie zasługuje na pochwałę.”

„To ile ojciec ma właściwie lat?
– Sześćdziesiąt trzy – odparł benedyktyn.
– O to w tym wieku ja już byłem papieżem – odrzekł Jan Paweł II.
– Wiem o tym. Wiem i bardzo mi wstyd – powiedział ojciec Leon i obaj wybuchnęli śmiechem.”

„Miałem w sobie rap, gdy mnie odcięto przy pępku
Koleżko to w miejscu tym, o którym myślisz
poezją zawładnął dym, mury i big bit płyt
póki nie wystygł tu wokal na lampach, styl
sztuki nas wszystkich, Łódź w blokach zajawka
Czuć to już na klatkach, pół piętra i w windzie”

„Nie bój się przyszłości, a nie czcij przeszłości. Kto boi się przyszłości, kto boi się niepowodzenia, sam ogranicza swoją działalność. Niepowodzenie jest tylko sposobnością do inteligentniejszego rozpoczynania na nowo. Nie ma wstydu w uczciwym niepowodzeniu; wstydem jest bać się niepowodzenia. Co minęło, jest użyteczne tylko o tyle, o ile podaje drogi i sposoby postępu.”

„Dzięki jodze i medytacji zaczęłam nie tylko wierzyć i przeczuwać, ale naprawdę wiedzieć i czuć, że jestem nie tylko ciałem.”