„Codziennie patrzę w lustro i czuję się nie w porządku. Czy jestem wystarczająco bystry? Wystarczająco dobry?”

„Taak, patrzę rano w lustro i tak, taa, jestem bogiem.”

„Każdy napotkany facet wydawał mi się wtedy wystarczająco dobry, żeby tylko potrafił otworzyć butelkę wina.”

„Kiedy patrzę w lustro mówię: „Renia, jesteś trochę za gruba, ale najważniejsze, że zdrowa.””

„Jak popełnię błąd, patrzę w lustro i mówię: jak jeszcze raz to zrobisz, to zobaczysz, włosy ci obetnę.”

„Nie interesuje mnie co mówią ludzie, ponieważ ja czuję się w porządku i odwalam kawał dobrej roboty. Wszystko się dobrze układa, więc oni mogą mnie… no wiecie.”

„Czuję presję związana ze swoim wyglądem. Starzeję się i zauważam coraz więcej zmian.(…) Ale jeszcze nie zdarzyło mi się spojrzeć w lustro i krzyknąć: „A niech to, już za późno”. Wręcz przeciwnie. Czuję się dobrze ze sobą i tam gdzie jestem.”

„Czuję się winny, gdy ludzie mówią, że jestem najlepszym gitarzystą. Nie jest dla mnie istotne, czy jestem dobry w tym co robię, czy też nie. Dla mnie liczy się to, czy jestem rozumiany, czy nie.”

„Patrzę w lustro i nie widzę nic ciekawego. Kwestia gustu. Tak jak u kobiet. Na ulicy mówię do koleżanki: „Fajny facet”, a ona: „Przestań, dramat…””

„Zwyczajni Europejczycy mają szansę wyłącznie na poplątanie. Ale i ono ma swoje dobre strony. Trudno spodziewać się bowiem, by komukolwiek udało się taki chaos uporządkować na miarę systemów, które panowały w wieku dwudziestym. Zachodzi jednak pytanie, czy będzie to wystarczającym powodem do utrzymywania wspólnoty przy życiu?”