„Jesteśmy uwiązani do swoich tragicznych dziejów, tak jak pies do swej przeciekającej budy: żyć w niej trudno, a porzucić nie sposób.”

„Starzeć się to o tyle groźniejsze! Godzić się ze swoim losem, ze swym stanowiskiem, z tą psią budą wzniesioną nad jedynym przecie życiem… Kiedy jest się młodym, nie wie się, czym jest śmierć…”

„Każdy pies ma prawo raz w życiu zobaczyć miejsce pracy swojego pana.”

„Jeśli kochasz swoją budę,
To pokochaj łańcuch swój!
Śmierdzi gnojem twój ogródek?
– Przecież to twój własny gnój!”

„Prawda jest to pies, którego korbaczem wyganiają do budy; gdy tymczasem jaśnie wielmożnej bonońskiej suczce wolno przy kominie leżeć i cuchnąć.”

„Nigdy budynek nie był dla mnie ważniejszy od moich żon. Bo jak jest żona, to jest i dom. Ma człowiek dokąd wrócić. A teatr? Powiem szczerze, teraz czuję się jak pies, który by chętnie wrócił do budy.”

„Jestem wierny swojemu miastu jak pies.”

„Kawaler żyje jak król, a umiera jak pies: żonaty żyje jak pies, a umiera jak król.”

„Dwa razy w życiu zaślepiona swoim zakochaniem, nie dostrzegła żadnych skaz w mężczyznach, którzy ją wybrali, oszukiwali latami i porzucili.”

„Krzyżacy bardzo dumni byli ze swej twierdzy. Porównywali ją z najpiękniejszymi miastami świata i z dumą twierdzili: Mediolan jest z marmuru, Buda z kamienia, a Marienburg, czyli Malbork, z błota.”