„Kochał mnie. Mógłby być moim dziadkiem, lecz kochał mnie. Zawsze mówił mi, że jestem bardzo ładna, a to przecież było nieprawdą.”

„Jak możesz mówić, że nas kochasz? Nie kochasz nas! Nie kochasz nawet siebie. Ty kochasz jedynie swoje pieniądze.”

„Nie wierzę nikomu, kto mówi: kocham, kocham, kocham. To zawsze znaczy: ja, ja, ja.”

„Luka, ja cię kocham. Wiem, że mnie kochasz, ale przecież nie za to. Kocham za wszystko. Gdybyś kochał za wszystko, nie kochałbyś mnie wcale. Zostań ze mną na zawsze. Nigdy z nikim nie można być na zawsze. Dopóki nie spróbujesz to nie przekonasz się, że można. Bernard, to nie jest możliwe.”

„Nieprawdą jest, że gdy jest pod ręką miłośnik, lepiej oddać się temu, co nie kocha niż zakochanemu, bo ten jest maniak, a tamten ma zdrowe zmysły.”

„Kiedy się kocha, rodzą się ładne dzieci.”

„– Kocham go – mówi dobitnie, chociaż naprawdę powiedziała „jestem”. Miłość, kocham są pseudonimami bycia. Bez miłości nie wiem, kim jestem, jak się nazywam. Znam ten typ kobiet: ładne, wykształcone, niczego im nie brakuje, oprócz czipa uruchamiającego mechanizm porzuconej lalki. Tym czipem jest „miłość.””

„Kochany mój, jeśli rozerwiesz sznur pereł, perły rozsypią się po ziemi. Możesz je zawsze zebrać. Kropel wina nigdy. Są na zawsze stracone!”

„Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz pa­rasolkę, gdy zaczy­na padać.
Mówisz, że kochasz słońce, a cho­wasz się w cieniu, gdy zaczy­na grzać.
Mówisz, że kochasz wiatr, a za­mykasz ok­no, gdy zaczy­na wiać.
Właśnie dla­tego boję się, gdy mówisz, że kochasz mnie.”

„Kocham Irlandię i moich rodaków. Jestem dumny z tego, że jestem Irlandczykiem!”