„Odebraliście mi wszystko, ale mogę jeszcze jak Mojżesz wznosić ręce ku niebu.”

„I szum w uszach.
I świat lekko przechyla się na obie strony.
I drzewa dotykają koronami ziemi.
I ziemia wznosi się ku górze i łagodnie opada.
I niebo skłania się ku dołowi.
A ja stoję nieporuszona w centrum tego zamieszania.
Nie dziwię się niczemu.
Nie mogę powstrzymać ani ziemi, ani nieba.”

„Jeżeli poprzestaniesz wznosić rozmodlone oczy ku niebu, będziesz się w nim doszukiwał narzędzi śmierci wykutych twoją nienawiścią.”

„Duża wiedza czyni skromnym, mała zarozumiałym. Puste kłosy dumnie wznoszą się ku niebu, kłosy pełne ziarna w pokorze chylą się ku ziemi.”

„Niższe sfery ludności miejskiej oraz chłopi z miejsca zorientowali się, skąd wiatr wieje. (…) Wolno rabować, kraść, zabijać ludzi, i to zupełnie bezkarnie. Wznoszą ręce ku niebu, dziękując za tę łaskę, że dożyli takich dobrych czasów i każdy z hasłem na ustach „teraz albo nigdy” zabiera się do roboty. W naiwności ducha uważają, że kara ich za to nigdy nie spotka, wszak jest, znajduje się „redaktor odpowiedzialny.””

„Wiem, że moje ręce nie dotkną nieba.”

„Wznosi oczy do góry… no trudno powiedzieć do nieba Dawid Murek… jest zły na siebie.”

„Błagam wszystkich rządzących, żeby nie pozostali głusi na wołanie ludzkości o pokój i podjęli negocjacje (…) żeby usłyszeli okrzyk, który z każdej części Ziemi, z ust dzieci i starców, pojedynczych osób i wspólnot wznosi się ku Niebu: Pokój, pokój, pokój!”

„Szczam wysoko, ku chmurom na niebie.”

„Wstańcie zakochani i ku niebu lećmy,
widzieliśmy ten świat, ku tamtemu więc lećmy.”