„W klasycznej opozycji filozoficznej nie mamy do czynienia z pokojowym współistnieniem pewnego vis-á-vis, lecz z hierarchią mającą charakter przemocy. Jeden z członów rządzi drugim (aksjologicznie, logicznie, etc.), zajmuje wyższe miejsce.”

„W mojej prywatnej hierarchii dzieci zajmują miejsce gdzieś na równi z psami – powinny być posłuszne, inteligentne i spokojne.”

„Ujęcie takie byłoby zgubne. Byłoby obrażające dla kurii, która jest organizmem harmonijnym, gdzie jeden człon, choćby nie wiem jak ważny, nie może drugiemu przeczyć.”

„Duchowieństwo stanowi klasę służebną, lecz służąc wysoko postawionemu władcy i zapożyczając odeń blasku zajmuje wysokie miejsce w hierarchii społecznej. Konsumpcja duchowieństwa ma charakter zastępczy, a ponieważ w bardziej rozwiniętych religiach pan nie ma w ogóle potrzeb materialnych, zawód duchownych polega na zastępczym próżnowaniu w pełnym znaczeniu tego słowa. „Cokolwiek byś spożywał, cokolwiek pił, bądź cokolwiek byś czynił – czyń to wszystko na chwałę bożą.””

„Istnieją dwie pokojowe formy przemocy: prawo i przyzwoitość.”

„Silny rząd rządzi krajem, silna opozycja rządzi rządem.”

„Czyż dowodem na to, że ludzie są wszędzie tacy sami, nie jest to, że jeden może zająć miejsce drugiego?”

„Sypiam spokojnie. Bo to politycy są winni temu, że zamiast pokojowych rozwiązań wybierają przemoc.”

„Ci, którzy „wyrzekają” się przemocy, mogą to czynić tylko dlatego, że inni dopuszczają się przemocy w ich imieniu.”

„Z wyjątkiem problemów terminologicznych, będących zresztą konsekwencją mody na klasykę panującą w przeszłości, znajomość np. filologii klasycznej nie ma najmniejszego znaczenia praktycznego dla uczonego, który nie zajmuje się pracą o wyłącznie lingwistycznym charakterze.”