„biegnę zataczając się
czuję zimny oddech twój
biegnę i dogania mnie?
pocałunków twoich chłód”

„twój oddech nasyca mnie, zabija mnie
płonie mój zimny świat”

„A on biegł wybrzeżami coraz innych światów,
Odczłowieczając duszę i oddech wśród kwiatów”

„Warszawo! ach, któryż to raz
Od murów twoich biegłem precz –
W oddali nikł Zygmunta miecz,
Zamek królewski, Nowy Zjazd…”

„I biegnąc po łące czuję się tak bezpieczna jak Plusquamperfectum – najbezpieczniejszy z czasów.”

„Zatańcz ze mną jeszcze raz,
chce chłonąć każdy oddech twój.”

„Być może każdy twój oddech jest ostatnim tchnieniem kogoś innego.”

„Wciąż biegnę, nawet kiedy siedzę!”

„Biegnąc, nic nie robię, tylko biegnę. Zasadniczo biegnę w pustce. Innymi słowy, biegnę po to, żeby osiągnąć pustkę. Ale jak można się spodziewać, w takiej pustce myśli kryją się naturalnie. To oczywiste. W ludzkim umyśle nie może istnieć całkowita pustka. Emocje ludzkie nie są wystarczająco silne ani zintegrowane, żeby dać sobie radę z prawdziwą nicością.”

„Czas biegnie zazdrosny o słowa.”