„Niezgodność warunków życia z psychizmem jednostki – wytwarza nienormalność istnienia, pesymizm, rozpacz, miotanie się gorączkowe; człowiek czuje się coraz bardziej olbrzymem strąconym w przepaść, spętanym Prometeuszem, spętanym przez Boga – kapitał.”

„Człowiek nieraz sam kuje żelazo na łańcuch, którym się spęta.”

„Przy każdej sprawie należy patrzeć na koniec, jak on wypadnie: wszak wielu ludziom bóg tylko ukazał szczęście, aby ich potem strącić w przepaść.”

„Bezpaństwowość, która pozwala ludziom na jak najszersze eksperymentowanie społeczne, na stosowanie wszelkich idei nowych, jakie z siebie wyłonić może nie spętany niczem genjusz ludzkości, stwarza zarazem najlepsze warunki dla walki ze wstecznictwem, rutyną i zastojem.”

„W każdym człowieku jest przepaść, którą można wypełnić jedynie Bogiem.”

„W świecie pozbawionym nagle złudzeń i świateł człowiek czuje się obcy. Wygnanie jest nieodwołalne skoro braknie wspomnienia utraconej ojczyzny albo nadziei na ziemię obiecaną. Ta niezgodność pomiędzy człowiekiem a jego życiem, pomiędzy aktorem a dekoracją, jest właśnie poczuciem absurdu.”

„Na szczytach nigdy nie jest ciepło. Wieją lodowate wichry, każdy stoi skulony i musi pilnować się, żeby sąsiad nie strącił go w przepaść.”

„Niektórzy dowodzą istnienia Boga na podstawie miłości, jaką dlań czujemy.”

„Jak bardzo nieprzewidywalne potrafi być życie, jak krótki dystans dzieli najczarniejszą rozpacz i pesymizm od radości, od której wprost kręci się w głowie.”

„Bóg stworzył wszystko i wszystkim rządzi i Bóg położy kres każdemu złu. Kto zaś w to nie wierzy, pozostaje mu tylko bezbrzeżny smutek zwątpienia i droga donikąd. A to jest właśnie najgorsza pokusa. Taki właśnie pesymizm jest głównym sprzymierzeńcem komunizmu. Na imię mu rozpacz.”