„Mój ojciec był ateistą i umówiłem się z nim, że kiedyś, jak odejdzie i będzie bóg, i ten raj, i te anioły, wiesz, to wszystko, to przyjdzie do mnie w nocy i mnie kopnie w dupę. Nie przyszedł.”

„Ojcze, nie wierzę w Boga – powiedział mu kiedyś pewien mężczyzna. Cóż, mój synu, za to On wierzy w ciebie – odparł mu z uśmiechem Ojciec Pio.”

„Nie chce się kiedyś obudzić w środku nocy zlany potem i stwierdzić: Boże, co ja zrobiłem?”

„Jestem jak najdalszy od wyobrażenia, że Bóg z szatanem walczą o naszą duszę. Zresztą, co to za walka? Niech ten Bóg, do cholery, wreszcie coś zrobi! niech kopnie tego diabła w dupę! A jeśli brzydzi się gwałtem i wzdraga przed przemocą niech mu choć zasądzi rujnującą grzywnę! Niech go zniszczy podatkami!”

„Nie żyjemy w ziemskim raju przed grzechem pierworodnym, nie jesteśmy też świętymi lub aniołami.”

„Zostawię tutaj życie lub wolny odejdę stąd, o wszystko czym tu byłem upomni kiedyś się mój ląd (…)
Nie dla nas są chwile by klęczeć i łkać, by hańbą odliczać swe dni
I nawet gdy w walce na śmierć przyjdzie czas, ta ziemia przechowa nasz krzyk!”

„Lalko! Jaka ty śmieszna… nie rozumiesz zgoła:
Pytasz, czy to Bóg przyjdzie we własnej postaci,
Albo przyszle z pieniędzmi swojego anioła,
Co za pobożność zapłaci?”

„Czy wiesz, jak ja sobie wyobrażam szczęście? Oko utopione w oku, w którego głębiach obietnice raju, dłoń w dłoni, której dotknięcie wzbudza bicie mojego serca…”

„Gdyby nie było Boga, nie byłoby ateistów.”

„Bóg? Jaki Bóg? Ojciec? Jaki ojciec? Ja sam ich sobie ustanowiłem. Oni z łaski mojej, z mojej woli! Po cóż klękać przed nimi? Dlaczego nie klęknąć przed sobą, sobą, sobą, jedynym źródłem prawa mojego?”