„Gdy nadejdzie dzień, w którym zechce ktoś opisać ewolucje i błądzenia malarstwa francuskiego w XIX wieku, będzie mógł pominąć Cabanela, będzie musiał natomiast zdać sprawę o Manecie.”

„Przed malarstwem Maneta miny zwierzających są tak zabawne, tak oszołomione, że uważam za swój obowiązek nie chować dłużej światła pod korcem. (…) Oto prawda prawdziwa o wystawiającym Édouardzie Manet: Brzydziliście się Corotonem przez lat czterdzieści (…)? A obecnie wynosicie go pod niebiosa. Dobra! Corot zrodził Maneta. Kpicie z Maneta, kpijcie więc z Corota. kto lubi jednego, musi zrozumieć drugiego.”

„Całe to datowanie jest nieprawdziwe. To, że mówimy o milionach lat, wynika z błędu naukowców z XIX wieku. I to kładzie całą tę ewolucję. Nie było na nią czasu. Jest za to dewolucja, gatunki wymierają, a materiał genetyczny ubożeje.”

„To najlepsze kiedyś może nadejść tylko jako etap po etapie – nie ma skoków w przyrodzie, i kataklizm jest formą ewolucji, i rewolucja nie jest niczym innym jak ewolucją przyspieszoną.”

„Zawsze chciałem, żeby każdy dzień był dla mnie świętem i fakt, że w czasie świąt ktoś inny mówi mi, że właśnie nadeszły Święta, już mnie drażni.”

„Kobieta wtedy dopiero powinna zdać sobie sprawę ze swego poważnego wieku, kiedy nikt więcej złego słowa na nią nie powie.”

„Wiek XVII był wiekiem matematyki, wiek XVIII nauk fizycznych, XIX biologii. Nasz wiek XX jest wiekiem strachu.”

„Gdyby ktoś kazał mi się opisać, opisałabym się jako Avril Lavigne, ponieważ nie lubię, gdy ktoś mnie szufladkuje, a tak się już stało, jestem skejtową dziewczyną, Avril Lavigne.”

„Krasicki był Francuzem ze sposobu myślenia, może nawet jakimś Francuzem wydoskonalonym, ale z języka jego możemy być niesłychanie dumni. Porównajmy tylko! Przecież byliśmy wtedy wasalami Rosji – bo tak było naprawdę – a przecież literatura rosyjska, która w XIX wieku stanie się bez żadnej wątpliwości najlepszą literaturą świata, wówczas, w XVIII wieku, kiedy język polski zarówno w literaturze, jak w publicystyce wyraża już w sposób mistrzowski wszystkie odcienie myśli ludzkiej, ta literatura rosyjska pełza wprost na czworakach, nie mówi, lecz zaledwie bełkocze. Literatura rosyjska zaczyna się właściwie dopiero w XIX wieku. Prawda, że jakimś skokiem zawrotnym uzyskuje od razu pierwszej miejsce, ale literatura polska, już wspaniała w wieku XVI, wydoskonalona w wieku XVII, teraz, w wieku XVIII, nie tak wiele ustępuje francuskiej, prawie w niczym niemieckiej.”

„Zdałem sobie sprawę z tego, że nie jestem nikim niezwykłym”